Peter de Baan gebruikt een paar sterke ingrepen om een anderhalf uur durende ontmoeting tussen twee ex-geliefden sprankelend en naar het leven te maken. Maar echt spannend wordt het niet.

Ik geef het je te doen. Slechts twee acteurs in een sober, verstild decor. Op de achtergrond een langzaam bewegend beeld van het Noord-Nederlands platteland in winterrust. En een gegeven waarover iedereen regelmatig fantasieën heeft: hoe zou het zijn wanneer je je ex na een paar jaar weer eens terugziet?

Oud zeer, jaloezie, het laatste woord, nieuwe hoop, ‘wat als’ en het samen herschrijven van wat er gebeurd is. Hierover zijn al zo veel verhalen en scenario’s bedacht dat het moeilijk wordt iets nieuws te verzinnen. Toch doet regisseur Peter de Baan dat in De liefde begraven, waarvoor hij ook zelf de toneeltekst schreef.

De Baan verwerkt in zijn dialoog min of meer actuele thema’s – zoals Tinder, overbevolking en Europa – zonder in gemeenplaatsen te vervallen. Jeroen Spitzenberger en Hanne Arendzen brengen in hun discussies, fabulerend in hun bed & breakfast, hun opvattingen en vragen alsof ze die voor het eerst onder woorden brengen. Arendzen neemt geen blad voor de mond. Spitzenberger kan naar haar luisteren alsof al zijn gedachten bij haar woorden zijn, met een blik op oneindig. Spelen kunnen ze.

Leuk is dat beider verlangens niet typisch die van een vrouw of een man zijn. Spitzenberger, die we toch kennen als de iemand die met hetzelfde gemak de latin lover als een man met jongensachtige branie kan spelen, is hier uitgerekend degene die gaat voor het krijgen van kinderen. Arendzen blijft – herkenbaarder – lange tijd de zelfverzekerde vrouw die weet wat ze wil, en dat is vrijheid en genieten. Man en vrouw zijn ondertussen aan elkaar gewaagd en over de hele voorstelling gelijkwaardig.

En dan zijn er nog andere dingen die het spannend maken. Het samenzijn van vroeger en een gedeelde zintuigelijke sensualiteit spelen op wanneer ze de gerechten herinneren die ze ooit samen aten: zwaardvis of ansjovis met broodkruimels. De meegebrachte salade die ze tijdens die opsomming samen opeten is helaas onsmakelijk verpakt in karton en plastic, wat verhindert dat ook het publiek deelachtig wordt in die gedeelde sensatie. Het blijft bij woorden.

Ook komen hun lippen een aantal keer heel dicht bij elkaar wanneer ze elkaar in stilte vasthouden. Maar toch wordt het geen moment echt spannend. Het dansje aan het einde is wel een sensueel moment. Eindelijk vallen ze stil. De scène krijgt dan iets van berusting met zich mee, zoals je hoopt aan het einde van een avond van veel woorden, woorden, woorden.

Foto: Annemieke van der Togt