De lancering van het breipak

Lisah Baert schuift net de cake in de oven en zet de koffie aan terwijl het publiek binnen komt. Als alle voorbereidingen zijn getroffen, neemt ze plaats achter haar tafeltje met laptop, video en projectiescherm. En dan zit ze helemaal klaar voor de ‘lancering van het breipak’.

Lisah Baert liet negen dames op leeftijd breien aan een pak. In de voorstelling De lancering van het breipak, dat op Festival Cement te zien was, toont ze een reconstructie van het ontstaan van de voorstelling. Met teksten, tekeningetjes en voorwerpen krijg je tussen  de regels door mee wat het breien zowel met haar als met de dames heeft gedaan. Een mevrouw stopte pas met breien tot de wol op was, een andere mevrouw moppert dat ze geen ‘fiducie’ heeft in het breiwerk van de andere dames, en weer een andere mevrouw is vergeten waar ze het breiwerk gelaten heeft. Ten slotte trekt ze Baert het breipak aan. En de schoentjes. En de sjaal. En de hoed. En het tasje. Waar nog een portemonneetje in blijkt te zitten. Het is een bonte verzameling van lappen, wat de outfit een beetje ridicuul maakt. Maar ze krijgt er een open doekje voor.

In het tweede deel van de voorstelling verschijnen plots nog twee vrouwen op de vloer, ook in gebreid pak. De overgang naar abstractere, dansante scènes komt nogal abrupt en roept eerder vragen op dan beelden. De drie performers wisselen van een wat magere slapstickroutine naar een verleidelijke dans tot ze uiteindelijk, als de dames van het breipak, mompelend voortschuifelen. Bijna jammer dat Baert dan toch vervalt in de letterlijkheid die ze in het eerste deel zo goed en veelbelovend wist te omzeilen.