In hoge stellages op het podium van het Openluchttheater in het Amsterdamse Bos zijn de kostuums, meubels en rekwisieten te zien uit dertig jaar Bos-theater. Het decor is als het ware de verkleedkist voor de Goldoni-voorstelling De laatste zomer, waarmee Frances Sanders afscheid neemt als artistiek leidster. Een mooi afscheid maar het mag nog veel uitbundiger.  

Een mix van de komedies van de achttiende-eeuwse schrijver Carlo Goldoni vráágt natuurlijk om intriges rond liefde en bedrog. Dat is dan ook wat de personages op het toneel doen: gokken, roddelen, elkaar ten huwelijk vragen maar toch vreemd gaan, om aan het slot allemaal door de mand te vallen. Zeven jonge acteurs – Yara Alink, Anne Lamsvelt, Jonas Leemans, Sander Plukaard, Eva van der Post, Jorrit Ruijs en David van Uuden – spelen een veelvoud van rollen en draven in wisselende kostuums voorbij.

Schrijver Erik Bindervoet vlocht maar liefst drie komedies in elkaar: Het koffiehuis, De knecht van twee meesters en de Trilogie van het zomerverblijf.  Met actueel taalgebruik en voor ieder personage een eigen woordenschat vertaalde hij Goldoni’s werk organisch naar de 21ste eeuw. De personages laten zich vervoeren in een nostalgische calèche en spreken tegelijkertijd in de terminologie van deze tijd over ‘een bipolaire stoornis in het manische spectrum’.

In het eerste deel van de voorstelling, dat zich afspeelt in het Italiaanse Livorno, pakt een groep vrienden hun koffers om met vakantie te gaan. Ze zijn rijk, verveeld en draaien een beetje lusteloos om elkaar heen, terwijl de ene na de andere zachtroze of knalgroene Samsonite wordt binnengerold. Voor het publiek is het een hele klus om deze personages en hun gevatte dialogen over de onderlinge verhoudingen te plaatsen. We leren kennen Paolo, Leonardo, Filippo, Guillermo, Fulgenzio, Ferdinando, Cecco, Brigida, Vittoria, Giacinta en Sabina. Tegen de tijd dat we begrijpen wie de zus, broer, vader, vriendin, vijand, bediende of geliefde van wie is, zijn we al aangeland in het tweede deel van de voorstelling.

Dit deel speelt zich af in een luxueus hotel met casino in Montenero en daar komt de voorstelling pas echt op gang. Het spel krijgt meer emotionele diepgang en de grappen vallen beter op hun plek. De muziek van Alberto Klein Goldewijk, die met zijn instrumentarium in een van de stellages zit, krijgt kleur en de acteurs blijken over prachtige zangstemmen te beschikken. Daar had regisseur Frances Sanders nog meer ruimte voor mogen maken. Soms is het een teleurstelling als een sfeervol Italiaans gezongen lied abrupt weer overgaat in spreektaal.

Ook het bal masqué met een knipoog naar de commedia dell’arte mag uitbundiger en vraagt om meer muziek, meer dans, meer drank en meer feest. Dit is een scène om flink mee uit te pakken in deze laatste zomer. Aan het slot komt de menselijke moraal van Goldoni om de hoek kijken en zien we dat geld toch minder belangrijk is dan vriendschap. Als de maskers af gaan vallen de ware geliefden in elkaars armen en blazen de charlatans de aftocht. De laatste zomer moet nog groeien maar heeft nog alle tijd (tot en met 6 september) om te gaan spetteren.