De Kleine Zeemeermin is de nieuwe voorstelling in de sprookjesreeks van Van Hoorne Entertainment. Ze spelen het bekende verhaal van de zeemeermin (Sita Vermeulen) die verliefd wordt op een mensenprins. Met veel humor, vrolijke liedjes en gestroomlijnde choreografieën nemen ze de hele zaal mee.

De versie van Van Hoorne kent eigen geschreven liedjes in plaats van de bekende Disneyklassiekers, maar sommige liedjes lijken qua tekst en muzikaal thema toch wel erg op de nummers van Disney. Disney’s ‘Dat is mijn wens’, waarin de zeemeermin droomt van de mensenwereld, wordt ‘Leven op het vasteland’. ‘Diep in de zee’ wordt ‘Onder water is ons thuis’. Ze worden overigens sterk gezongen, vooral Vermeulen zelf en de diepe stem van koning Triton (Richard Spijkers) stelen de show.

Om ‘De Kleine Zeemeermin’ naar het theater te vertalen, zijn er grappige vondsten gedaan. Zo dragen alle zeemeerminnen en vissen schoenen met wieltjes, zodat ze niet hoeven lopen en de illusie dat ze zwemmen groter wordt. Het maakt de choreografieën van Stijn Mac Gillavry ook een stuk spectaculairder. Wanneer de heks de stem van de kleine zeemeermin heeft gestolen, sluit ze die op in een schelp. De stem van de zeemeermin maakt zich vervolgens meester van iedereen die de schelp vasthoudt, wat zorgt voor grappige taferelen. Net als de wieltjes is het een leuke manier om aan jonge kinderen te laten zien wat er allemaal mogelijk is in het theater.

Wat bijzonder is, is dat alle sprookjes van Van Hoorne zich in dezelfde verhaalwereld lijken af te spelen. Ieder verhaal is namelijk een poging van heks Fien (Esther van Santen) en haar man Titus (Michael van Hoorne) om de macht te grijpen in Sprookjesland. Sinds De Gelaarsde Kat in 2010 brengen Titus en Fien de sprookjesfiguren onheil door het uitspreken van hun toverspreuk ‘Ali bali ranana’, die gepaard gaat met een vrolijk liedje en dansje. Ditmaal verwijst Titus er zelf naar: ‘Eerst woonden we in een hoge toren, toen in het bos in een snoephuisje, en nu onder water?’

Iedere voorstelling met Fien en Titus volgt hetzelfde patroon. Fien bedenkt een gemeen plannetje, Titus houdt zich van de domme en maakt aan de lopende band flauwe grappen waar hij zelf hard om moet lachen, de hele zaal mag meedoen met de toverspreuk. Het is een simpele formule, die iedere keer zorgt voor veel hilariteit en welkome ondeugendheid in een zoetsappig sprookje. Titus en Fien zijn inmiddels bekende figuren geworden onder het vaste publiek. Buiten de voorstellingen om hebben ze nu ook hun eigen web-show en moppenboek. Zo stoten ze de sprookjesprinsen en -prinsessen van de troon als de ster van hun eigen verhaal.

Toch ben ik benieuwd hoe lang de sprookjes van Van Hoorne deze voorspelbare methode blijven aanhouden. Is Titus het niet een keer zat om elke keer de dupe te worden van Fiens slechte plannen? Wanneer wordt zij zo moe van zijn grappen over haar figuur dat ze hem behekst? Of komen alle sprookjesfiguren op een dag samen in opstand tegen het tovenaarsduo?

Foto: Wim Lanser