Een zaal vol kinderen, vele gekleed in blauwwitgestreepte T-shirts en met een kapiteinspet op. Sommige prachtig vermomd als zeerovers, met woeste baarden, ooglapjes en blanke sabels. Ik zag zelfs een bevallige meisjeszeerover. Ze kwamen voor de feestelijke première van de familievoorstelling (6+) van De kleine kapitein naar hun al veertig jaar oude lievelingsboek van Paul Biegel. Wonderlijk alleen dat er vanaf het toneel niet meer contact werd gemaakt met al die leuke, vermomde en uitgelaten kinderen in de zaal.

Mijn kleinzoon van vijf jaar (eigenlijk nog iets te jong dus) vond de voorstelling heel leuk en af en toe erg spannend, vooral als er sprake was van draken. Hij kent het boek en kon het verhaal goed begrijpen. In het geheel was de zaal geïnteresseerd en positief, al raakten al te jonge kinderen naar mijn indruk net als ik af en toe de draad kwijt. Maar de andere kinderen zaten er helemaal in en werden overduidelijk in het geheel niet gehinderd door mijn twijfels.

Want ik vond het af en toe rommelig, te overvol gepropt met avonturen en ik snapte soms niet helemaal wat er gebeurde. Er was een grijze schipper (Michel Sorbach) die over de kleine kapitein vertelt en de andere acteurs spelen zijn verhaal als kinderen die de kinderen spelen en soms andere rollen, van degenen die ze op hun reizen tegenkomen. Regisseur Bruun Kuijt heeft er duidelijk voor gekozen dat ze terughoudend spelen. Dat doen ze heel goed. Arjan Smit (bij de kinderen bekend van Sesamstraat) is de kleine kapitein en hij speelt hem zonder de opschepperige bravoure die dat jongetje toch ook heeft. Dikke druif (Christian van Eijkelenburg) is zelfs niet dik, bange Toontje (Robbie Aldjufri) is eerder dapper dan bang en ook het meisje Marinka krijgt van Alexandra Alphenaar geen heel speciale trekken. Ze beleven een heleboel avonturen in de anderhalf uur dat de voorstelling duurt en doordat er weinig decor is moet er daarbij veel worden verteld.

Soms is het prachtig. Ze gaan natuurlijk naar het Eiland van Groot en Groei en worden daar plotseling volwassen mensen. Als ze weer van het eiland wegvaren worden ze kleiner en vooral Arjan Smit kan met een minieme verandering in mimiek zo weer een jongetje worden dat niet meer weet dat hij net nog met Marinka een verliefd duet heeft gezongen.

De muziek is heel opmerkelijk. Er is gekozen voor aria’s uit de beroemde opera Julio Cesare van Händel uit 1724, bewerkt door Fons Merkies. Die vier eeuwen verschil doen er al even weinig toe als de veertig jaar dat het boek van Biegel nu oud is. De geliefde melodieën zijn heel effectief, al waren ze soms niet meer helemaal herkenbaar. Het liefdesduet was in elk geval heel erg mooi.

Misschien valt mijn twijfel weg bij het enthousiasme van mijn kleinzoon en wordt de voorstelling in het gebruik wat losser, wat rustiger en ze zou ook nog wat meer humor kunnen hebben. Wat mij betreft zou er best een avontuur kunnen worden geschrapt, al zou mijn kleinzoon daartegen protesteren. Maar dan zouden ook de ouders en grootouders er misschien nog wat meer van kunnen genieten.

Foto: Andy Doornhein