De muis laat het gelaten over zich heen komen als de vos hem in zijn pan met soep duwt. Hij knaagt ietwat verbouwereerd op de wortel die ook voor de soep bedoeld was. Dan wordt het menens en verzint hij dat hij al een eetafspraak heeft in het bos. Met de gruffalo.

De gruffalo is een bewerking van Meneer Monster van het beroemde gelijknamige boekje van Julia Donaldson en Axel Sheffler. Daarin wordt een muis door achtereenvolgens een vos, een uil en een slang als ‘lekker hapje’ bejegend. Om te ontkomen verzint de muis de gruffalo, die dol is op vos, uil en slang. Hij lacht in zijn vuistje totdat hij ineens oog in oog staat met zijn eigen verzinsel. Maar ook dat lost hij listig op.

Net als bij de eerdere peutervoorstelling van deze spelers, Poep (naar het boekje Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft), zit het publiek in rijen tegenover elkaar opgesteld en spelen de acteurs al vertellend het verhaal. De gruffalo is beduidend beter gelukt. Er is een effectief geluids- en muziekdecor en er wordt verdienstelijk gespeeld – de acteurs en regisseur (Hans Thissen) hebben overduidelijk ook naar de schitterende animatiefilm gekeken die van het boek is gemaakt.

De bewerking volgt het beetje achterhaalde stramien van beginnen met het boek in de hand en duidelijk maken dat dit wordt naverteld. Halverwege stappen de acteurs weer even uit hun dierenrollen en komen ze op als vertellers. Ze babbelen over de verzinsels van de muis en dat hij alle dieren er mooi in laat trappen. Daarmee leggen ze de mysterieuze clou van het boekje uit. Dat legitimeert hun vertelvorm en geeft die een extra laag, maar is ook een beetje jammer. De geïmproviseerde teksten die hier en daar aan de bestaande rijmelarij zijn toegevoegd zijn bovendien niet heel erg sterk.

Desondanks komt de spanning van het verhaal met hier en daar een grapje goed over en zitten de peuters en volwassenen van begin tot eind op het puntje van hun stoel.