Volwassenen uitleggen hoe het universum en onze planeet aarde zijn ontstaan is geen sinecure. Zelfs na het zeer inzichtelijke en speelse televisiecollege dat professor Robbert Dijkgraaf gaf in het kader van DWDD University bleven er bij veel mensen nog talloze vragen over. Het is ook niet niks, natuurlijk, de vraag wat er komt na de grens van het heelal. Dus zo’n vraag neerleggen bij kinderen is helemaal vragen om moeilijkheden.

Toch is het juist die vraag waarmee De geniale mislukte oerknalvoorstelling van Slagwerk Den Haag eindigt. En als verteller Wouter van Reek dan na een veel te ingewikkeld betoog tot de conclusie komt dat daar niets kán zijn, denk je vooral: geef mijn portie maar aan Fikkie. Als hij tot besluit ook nog filosofisch gaat doen over het feit dat twee keer min plus is, haken we definitief af. Deze voorstelling is inderdaad geniaal mislukt.

Althans, wat de inhoud betreft. Want Van Reek mag geen begenadigd verteller zijn, met beelden toveren kan hij als geen ander. Daar is hij computeranimator voor. Swingend achter zijn laptop tovert hij op het megascherm eerst de kleine vrouwelijke robot Nonotte tevoorschijn, die hij daarna een wonderbaarlijke reis door tijd en ruimte laat maken. Die beelden zijn fascinerend. Ze bezoekt de maan, de zon, de Melkweg en hij schroomt niet haar door verschillende dimensies te laten breken: zij is verzonnen, dus alles wat zij verzint is niet-verzonnen en dus mogelijk. Toch?

Het mechanisch klinkende stemmetje van Nonotte wordt met behulp van een ogenschijnlijk simpel instrumentje gemaakt door slagwerker Pepe Garcia. Alle andere geluiden ontlokt hij aan het uitgebreide instrumentarium dat over de hele toneelvloer is uitgestald, van een simpele bass drum tot een enorme metalen plaat. Hij krast, schuurt, slaat en aait dat het een aard heeft. Maar ook de compositie heeft te lijden onder de onevenwichtigheid van het verhaal. Subtiele geluiden worden afgewisseld met veel te lange slagwerkstukken die vooral Nonotte’s ruimtereis ondersteunen.

Een gecompliceerd onderwerp als de oerknal vraagt om een veel toegankelijkere benadering dan die Slagwerk Den Haag gekozen heeft. Zeker voor kinderen. Een achteloze opmerking als ‘het is er zo heet dat zelfs de atomen daar smelten’ zal door weinig kinderen gesnapt worden. Volgende keer eerst Dijkgraaf even bellen?

Foto: Marieke Rodenburg & Wouter van Reek