Het publiek in de volle zaal van Theater Bellevue lijkt bijeengekomen voor een hightech-congres. Met lichtgevende koptelefoons luisteren we naar een soundscape van muziek, tekst en geluidseffecten, die aansluit bij de strakke personages achter hun bureau op het podium. De droomlozen, een coproductie van Ulrike Quade Company en Strijbos & Van Rijswijk, doet denken aan een hallucinerende sciencefictionfilm.

Stel dat je nooit meer hoeft te slapen, je leven wakker doorbrengt en alle tijd hebt om productief te zijn. Zou je dan minder haast hebben, rustiger zijn en minder competitief? Zou de wereld dan verbeteren? Of mis je dan iets essentieels? Dat lijkt in het kort het idee achter De droomlozen, een uitdagend theatraal experiment met beeld, licht, geluid, poppen en acteurs.

De hightech-wereld van de wakkeren, links op het podium, en de droomkamer, rechts daarvan, hebben zo op het oog eenzelfde sfeer. Het zijn ruimtes met bureaus omlijst door stalen frames en brede lichtschermen in de vorm van bovenramen. Alleen de danser in zijn oranje gewaad, Syoma Ekhart, beweegt zich haast gewichtloos door de scène. Hij is de man die wakkere mensen overhaalt om te dromen, te ontsnappen aan de kille effectiviteit. Mooi vormgegeven, hyperrealistische poppen zijn de iets kleinere alterego’s van de personages op het podium.

De botsing tussen de heersende orde en een subversieve beweging is universeel herkenbaar, maar nog te weinig uitgewerkt. Wat de wakkeren nu precies doen met hun extra tijd blijft een beetje raadselachtig. Dat heeft ook te maken met de congresachtige opzet van de voorstelling. Een strak geklede manager van Het Wakend Oog, een sterke rol van Markoesa Hamer, spreekt de menigte wakkeren virtueel toe. Zij vertelt het laatste nieuws over de gevaarlijke droombeweging, legt uit wat er gaande is en steekt de mensen een hart onder de riem met welluidende teksten als: ‘We hebben ons lot en dat van onze aarde, naar onze goedwillende hand gezet. We staan bovenop de berg van onze gezamenlijke inspanningen en het uitzicht is adembenemend.’

Het is een handige theatrale vorm om het publiek informatie over te brengen, maar het trekt je niet emotioneel het verhaal in. Wat de droomwereld zo bijzonder en aantrekkelijk maakt, blijft onder de oppervlakte verborgen. We zien personages in poppen veranderen, horen over droomervaringen, maar die zijn nogal op afstand. De voorstelling mist sterkere contrasten, het tempo kabbelt te veel voort en dat maakt de spanningsboog een beetje vlak. De wakkeren die overlopen zouden veel wilder en woester mogen dromen. De vorm van de beeldende voorstelling is verrassend en vernieuwend, maar het verhaal blijft te schetsmatig. De droomlozen smaakt dan ook naar meer, naar een vervolg.

Foto: Casper Koster