Léon Ali Çifteci wacht ons op. De acteur van Turkse afkomst, helemaal in het wit gekleed met een saz (een langhalsluit) in zijn handen, start een een lied, en stopt. Hij gaat ons het verhaal over zijn vader vertellen. Een afscheidsverhaal. (meer…)
Met absurdisme en humor worstelen twee mannen zich door het leven in De dag dat papa viel. Een geestige muziekvoorstelling over vallen en opstaan.
Het is volle bak in de Zonzij-zaal van de Tolhuistuin, een mooie, lichte ruimte met uitzicht op de tuin. Veel jonge ouders met kinderen, vooral peuters en baby’s.
De dag dat papa viel, geprogrammeerd in het kader van het Grachtenfestival, is de eerste productie van een nieuwe concertserie van Oorkaan ‘In de wijk’. Nieuwe makers worden uitgenodigd om met twee musici een theatraal concert te maken. In dit geval de jonge regisseur Wieger Meulenbroek, in 2023 afgestudeerd als regisseur aan de Toneelacademie in Maastricht, samen met trombonist Matteo Paggi en saxofonist Aviv Noam.
Het duurt even voor iedereen een goed plekje heeft gevonden, veel kleintjes zitten voorin op een soort verhoging. Er is geen podium; de twee spelers zitten bij aanvang op de grond, de rug naar het publiek, elk achter een koffer. Ze zijn allebei gekleed in een keurig pak, inclusief stropdas en zwarte schoenen.
Als de trombonist overeind komt, begint hij te spelen: uitnodigende, simpele noten. Na een tijdje staat de ander op en geeft antwoord met zijn saxofoon, zacht, een beetje hees. De speelvloer is leeg op een manshoge pop na, die bestaat uit een vrolijk, naïef hoofd met een soort gordijn eronder. Het ontwerp van Marieke Horst is geïnspireerd op de handpoppen van Paul Klee: vrij rudimentair, speels en kleurrijk.
Een van de mannen verdwijnt achter de pop en steekt zijn handen uit de lap stof. Het veroorzaakt een golf van opwinding op de voorste rijen. Even later stapt hij uit de tentachtige lap, met een muts van dezelfde stof. Er wordt geweldig gemusiceerd door de twee jazzmuzikanten (composities en arrangementen Matteo Paggi en Adrián Moncada), af en toe lijkt het een vraag-antwoordgesprek of een spel van aantrekken en afstoten. Soms wordt er geïmproviseerd op een bekende jazzmelodie, soms wordt er even lekker geswingd.
Een verhaal valt niet echt te ontwaren: opeens dreigt een van de mannen achterover te vallen, tot hilariteit én schrik van vooral de kleintjes vooraan. Op een gegeven moment raakt ook de ander in de stof van de pop verwikkeld en komt er met eenzelfde muts uit. De koffers gaan open en er komt een soort pedaal uit tevoorschijn die een lekker stampend ritme aangeeft.
Het is genoeg om een ruim half uur te boeien, ook voor de allerkleinsten. Twee worstelende wezens, tragikomisch balancerend op de rand van hoop en wanhoop. Misschien zijn ze onderweg, misschien moeten ze lang wachten, misschien vallen ze af en toe maar ze staan altijd weer op.
Foto: Oorkaan
