Het is een grijze Paradeavond in Den Haag met een regentje, en dat merk je aan de belangstelling voor De columnisten van Catan. Tom Lash heeft maar vijf mensen in zijn kleine hokje, en dat is weinig voor een voorstelling die het moet hebben van interactie met het publiek. Maar de toeschouwers die er zijn doen hun best, en na een kwartier hebben we een zespersoonscolumn.
In een kwartier wil Tom Lash een column schrijven met de bouwstenen die het publiek aandraagt. Hij begint met drie nieuwberichten: de ChristenUnie wil af van de banden met de SGP, het conflict tussen Italië en Duitsland over migranten en de onderhandelingen over het provinciale bestuur van Zuid-Holland. Waar gaan we over schrijven? Meeste stemmen gelden. Het worden de migranten.
Een onderwerp is er. Nu nog een mening. Dat hoeft niet de mening van de columnist te zijn; denk niet dat die drie keer in de week een pittige mening heeft. Zijn we voor of tegen? Meeste stemmen gelden. Het wordt voor. Dan moeten we ook meteen heel erg voor zijn. Hoe kunnen we voorkomen dat er zoveel migranten verdrinken? Door heel veel boten op zee neer te leggen, of is een pontonbrug toch handiger?
Als er genoeg ingrediënten zijn, mogen de toeschouwers even met elkaar praten terwijl Lash er een lopend tekstje van maakt. Waarom de titel gemodelleerd is naar een bordspel ontgaat me, behalve dan dat het een gemakkelijke woordspeling is.
Tom Lash is een cabaretier/(radio)columnist, die ondanks zijn 24 lentes toch al twee voorstellingen op zijn naam heeft: Uit vrije wil en Onder voorbehoud. De columnisten van Catan is geen opzienbarende Paradevoorstelling, maar ik zie wel potentie: ga de middelbare scholen langs om daar het schrijfonderwijs op te peppen. Ik zie een leuke leraar in Lash.
Foto: Erik van ’t Hof
