Wie had niet ooit als favoriet boek De brief voor de koning? Niet voor niets werd het boek van Tonke Dragt uitgeroepen tot het beste Nederlandse kinderboek van de afgelopen vijftig jaar. Logisch dus dat het verhaal verteld blijft worden; op het grote scherm en in de zaal. Deze keer maakte Homemade Productions er een musical van. Helaas ontbreekt de spanning in hun versie van het verhaal.

Deze De brief voor de koning begint in een bibliotheek, waar de jonge Yuri in een hoekje op zijn smartphone zit. Hij wil niet naar huis, want zijn ouders hebben steeds ruzie. Dan verschijnt er een juffrouw die hem het boek van Tonke Dragt opdringt. Na enig gemor gaat Yuri overstag en even later speelt hij mee in het verhaal van Tiuri. Samen met de andere bibliotheekbezoekers, die allemaal verschillende rollen aannemen, beelden ze het verhaal uit het boek uit met de attributen die voor handen zijn, zoals kasten, lakens en kapstokken. Deze invalshoek is een leuke vondst waardoor de voorstelling meteen een soort ode aan de fantasie wordt.

Dat er in het oorspronkelijke verhaal geknipt moest worden om het in een twee uur durende voorstelling te gieten is begrijpelijk, maar het gevolg is dat sommige verhaallijnen snel worden afgehandeld. De grauwe ridders blijken geen vijand, de tolheer laat Tiuri meteen door als hij zegt wie hij is, en de koning, naar wie Tiuri zo lang onderweg is, komt nauwelijks in beeld. Het spannende gevecht met rode ridders dat voor de pauze als cliffhanger wordt aangekondigd, krijgt nooit een duidelijk vervolg. En waar vlak voor het einde een climax had kunnen plaatsvinden rondom de armoeiige bedelaar aan de kant van de weg die de moordlustige Slupor blijkt te zijn, wordt deze binnen enkele tellen op- en ook weer afgevoerd.

Doordat er weinig nadruk ligt op dit soort belangrijke herkenningspunten in het verhaal, ontbreekt er een duidelijke spanningsboog. Misschien heeft het ook iets te maken met het feit dat voortdurend één van de spelers een vertelstem aanneemt, waardoor je met enige afstand naar het verhaal blijft kijken.

Er zijn ook lichtpuntjes, bijvoorbeeld Abel Leemans en Samir Hassan die met verschillende accenten en grappige houdingen een leuke invulling geven aan diverse personages, in het bijzonder die van knullige poortwachters. Maar al met al is De brief voor de koning toch een beetje braaf.

Foto: Andy Doornhein