Wat zullen ze een ongelooflijke lol hebben gehad tijdens de repetities. Alex Klaasen als onvermoeibare, onuitputtelijke ideeënmachine, een groep jonge enthousiaste talenten, die nog geen uitpuilende cv hebben en zich aan Klaasen konden laven en vormgevers die hun stoutste Efteling-fantasieën mochten waarmaken. Ja, laten we eens uitbundig, over the top twee maanden kerstmis vieren.
Die repetitielol is op de première overduidelijk terug te zien op het podium en dat werkt aanstekelijk, zeker als de zaal grotendeels gevuld is met publiek in bonte kerstoutfits. Van de eerdere Showponies-rondes van Alex Klaasen hebben we alleen maar goede herinneringen overgehouden. Entertainment van grote klasse met diepgang waar het mogelijk was. Die diepgang heeft ‘Santa Klaasen’ in deze feestrevue zeker niet gezocht, ook al komen zaken als transgender, pijnlijke kerstdiners met de familie en vervlogen liefde voorbij. Het is nu plezier maken tot aan het gaatje, waarbij de decorontwerpers Thomas Rupert en Roos Veenkamp en kostuumontwerpers Regina Rorije en Arno Bremers een belangrijke rol hebben gespeeld.
Toch is Klaasen op zijn best als hij een enkele keer wel diepgang en humor mengt, zoals in Het Kerstdorp, een geweldige variant op Het Dorp. Met een mooie Sonneveldstem haalt hij herinneringen op aan de prachtige huisjes, die hij met zijn vader in het tuincentrum had aangeschaft en die hij tot een romantisch kerstdorp samenvoegde. Ook goed gelukt is het liefdesduet van twee sneeuwpoppen: ‘Ik smelt als ik je zie.’ En echt schitterend is Klaasen als de verontwaardigde ‘Limburgse Mariah Carey’, die nog veel hoger – en daardoor onhoorbaar – dan haar Amerikaanse collega kan zingen. Maar dan zijn we wel zo’n beetje door de ware hoogtepunten van de avond heen.
Vrijwel alle teksten van de liedjes en conférences zijn van Klaasen zelf en de zeer gevarieerde en intelligente muziek is van de broers Jan en Keez Groenteman. Samen met Alex Klaasen en Henry van Loon vormen zij de band H.E.A.R. en het is een wonder dat die twee uiterst muzikale gasten al niet door veel meer zingende cabaretiers zijn geclaimd.
Een lange tekstbijdrage komt van Niek Barendsen, die het geschiedenisonderwijs de afgelopen jaren een stuk leuker heeft gemaakt met tv-series als Welkom in de Gouden Eeuw en Welkom bij de Romeinen. Nu heeft hij zich op het kerstverhaal gestort. Er zijn al vele cabareteske varianten op het kerstverhaal verteld, vaak door er flarden van het moderne leven in te verwerken. Waarschijnlijk is Herman Finkers’ Kroamschudd’n in Mariaparochie in dit genre de sterkste. Het is een link genre, want flauwigheid en meligheid liggen al snel op de loer. Niek Barendsen heeft voor de De Alex Klaasen Revue de driedelige kerstsoap De Kerststal – Silent Night, Holy Night geschreven en is zowel in de valkuil van flauwigheid als van meligheid gekieperd. Heel eventjes leuk, zeker als Willem Engel wordt opgevoerd, die waarschijnlijk Maria onbevlekt heeft bezwangerd, maar al snel wordt het behoorlijk stroperig en geforceerd leuk doen.
En tsja, dat is toch eigenlijk ook het probleem met de meeste sketches over rendieren, boze elfen of een ontmoeting op de kerstmarkt. Vaak zijn de eerste zinnen en het openingsbeeld spannend en grappig, maar dan verwatert het al snel en zakt de scène zonder sterke clou in elkaar, hoezeer Klaasen en zijn vijf medespelers ook hun best doen om de vrolijkheid op te pompen.
Stevig indrinken en naar het theater gaan met een in opgewekte kerstkleding gestoken groep, die zichzelf een lollige uitje heeft beloofd, zal zeker kunnen helpen om de avond tot een succes te maken.
Foto: Tom Sebus
