Het Rosa Ensemble gaat verder met de avonturen van De Deense detective. Die is inmiddels kennelijk zo beroemd dat DDD volstaat.  In Theater Kikker maken de musici een live hoorspel van de avonturen, die zich uitstrekken over maar liefst vier series van steeds drie afleveringen. Ze zijn ook als podcast te beluisteren.

Voor op het podium staat een driewielertje, mooi uitgelicht tussen de zes muzikanten, de verteller en de technicus. Het fietsje staat voor Caspar Coubergh, de zoon van een paar verzenuwde ouders. Ze zijn gescheiden. Vader Chris is zijn baan bij de politie gedwongen kwijtgeraakt en werkt nu in een callcenter. Moeder Caroline is officier van justitie en werkt met haar nieuwe minnaar Walther aan een geruchtmakende zaak tegen een mega-investeerder met veel macht en slechte bedoelingen. Ze hebben allebei nauwelijks tijd en ruimte in hun hoofd om het kind een verantwoorde verjaardag te bezorgen. Chris krijgt ook nog verdachte telefoontjes, maar zijn vrouw neemt zijn bezorgdheid niet serieus. Ze heeft te veel aan haar hoofd om ernaar te luisteren.

Daarnaast speelt er veel meer – de tijd dat detectiveverhalen in pockets pasten is wel voorbij. De hedendaagse misdaadschrijver heeft minstens een baksteendikke trilogie nodig om zijn verhaal in al zijn complexiteit te ontvouwen. Walther heeft een stervende vader in Israël, Caroline is dik bevriend met een onderzoeksjournaliste die in haar nek gehijgd wordt door haar hoofdredacteur die uit is op sappige verhalen. In de gevangenis probeert een hoge ambtenaar van justitie met een crimineel een deal te sluiten over een getuigenbeschermingsprogramma en een nieuwe identiteit. En juist die vrijgelaten boef gaat doen wat al vanaf het begin dreigt. Caspar stapt op school in de auto van zijn moeder, maar niet bij zijn moeder.

Daar eindigt de eerste voorstelling, waarin genoeg lijnen zijn neergelegd voor nog drie delen. De Deense detective zelf is nog niet eens aan de horizon verschenen. Daarvoor is nog wat kunst- en vliegwerk nodig, want die leek eerder van de aardbodem verdwenen. Maar in detectives kan ongeveer alles, weten we.

Het Rosa Ensemble staat te knisperen, deuren te openen en te sluiten, in grindbakken te lopen en te pruttelen dat het een aard heeft. Trombonist Koen Kaptijn doet koffieapparaten en motoren, violiste Diamanda La Berge Dramm laat klokken tikken en deuren piepen. Maar belangrijker nog voor de sfeer en de samenhang is de muziek van Floris van Bergeijk. Het zijn meestal korte frasen waarmee hij het verhaal lardeert, anders zou het verhaal stagneren, maar ze zijn welsprekend en welluidend.

Florian de Backere is de architect van het verhaal. Hij is nog doller op alliteraties dan Willy Vandersteen. Deze eerste serie afleveringen heet Dromen doven door daglicht, over twee weken volgt Daarom doolt de dybbuk, enzovoort. De Backere schreef een script dat beeldend is en de mensen erbij houdt, maar ook breed uitgesmeerd is. Er wordt volop geschakeld tussen de verhaallijnen. Attributen (pruik in de hand, zonnebril op, geven aan op welke plek we nu weer zijn. De vraag is hoe De Deense detective 2022 het beste overkomt. Het is wel levendig en leuk in het theater, maar vier voorstellingen lijken me wel veel van het goede. Dan liever op zondagmiddag met koptelefoon en podcast op de bank.

Foto: Jelmer de Haas