Dark Field Analysis, een intiem duet van choreograaf Jefta van Dinther, koppelt nachtelijke bedgesprekken aan het déjeuner sur l’herbe van de volgende dag. Op een ondergrond van drugs, seks en stevige stevige muziek proberen twee jongens contact te maken, indruk te maken, zichzelf uit te leggen, verlangen te vervullen. De terugkerende samenwerking met belichter Minna Tiikainen en geluidsontwerper David Kiers levert een fascinerend schouwspel om, dat dicht op de huid van de mannen komt en hun adolescente geschipper.

De titel, Dark Field Analysis, refereert aan een alternatieve manier van microscopisch onderzoek, waarbij het onderzochte materiaal indirect wordt aangelicht, zodat het oplicht tegen een donkere achtergrond. Kleinere deeltjes worden zo zichtbaar. Of de manier waarop Minna Tiikkainen de voorstelling belicht heeft strookt met dat procedé betwijfel ik. Maar rood en groen licht, om en om geplaatst aan de vier kanten van het speelvlak, geven de naakte lichamen van Juan Pablo Cámara en Roger Sala Reyner uitgesproken schaduwpartijen, die overgaan in een groen bad en vervolgens een duister schimmenspel.

Terwijl de jongens herinneringen ophalen, stoere verhalen vertellen en om elkaar heen draaien, oefenen ze hun lichaam ietwat demonstratief en los van elkaar. Heen en weer zwaaiend en grijpend, trekkend en duwend met hun armen, als een vertaling van de intensiteit waarmee al gesticulerend en poserend een gesprek wordt gevoerd (maar het zou ook seks kunnen zijn, of gewoon beide), komen verschillende vormen van existentiële twijfel en pogingen tot intimiteit voorbij. Cámara beweegt in een continue stroom van mechanische haperingen, wat nog eens extra de nadruk legt op het protocolaire en geautomatiseerde karakter van de uitwisseling.

Uit gewoonte spanning opzoeken, daarin gevangen zijn, het zelfverlies genieten en van de ander iets van verlossing verwachten; het past allemaal goed bij elkaar. Er duikt zelfs een zweem van Francis Bacon en Bernard-Marie Koltès op, wanneer het hangen en liggen overgaat in een ongekend op vier benen gaan, als honden rennend door de nacht, zij aan zij. Dark Field Analysis combineert broeierigheid met het dagelijkse, van keer op keer op die plekken terugkomen en weer vertrekken, van vrienden of geliefden die niet loslaten maar ook nooit een knoop doorhakken. En zo is het stuk ook: zingend en sprekend, lopen en wachtend schetst het een onderlinge, fysieke, viscerale verwantschap, zonder uitzicht, zonder afstand noch nabijheid, met enkele hoogtepunten, maar zonder ontknopingen of bevrijdende breuken.

Foto: Ben Mergelsberg