Ze hebben niks om zich achter te verschuilen. Geen decorstukken, rekwisieten of coulissen, alleen die grote witte studioruimte in Huis Conny Janssen Danst op Katendrecht in Rotterdam, met een bescheiden arsenaal aan theaterlicht. Maar de (goeddeels) jonge gastchoreografen hebben wel de gretige dansers van het gezelschap om een kort dansstuk mee te maken, van tussen de vijftien en twintig minuten.
In Danslokaal 9 mogen Astrid Boons (op voordracht van Korzo), Ian Yves Ancheta (op voordracht van Dansateliers) en het duo Fubunation* (op uitnodiging van CJD) laten zien wat ze aan bewegingsideeën in huis hebben. Van deze makers is Boons (33) de meest ervaren – vorig seizoen maakte ze nog het sobere, krachtige trio Arise voor Feminale van Krisztina de Châtel.
Dat geldt ook voor haar grimmige openingsstuk van de avond, Now You Can Swallow Her. Vier dansers, gekleed in simpele hemdjes en soepele broeken, proberen zich traag bibberend los te trillen uit een lange koortsdroom, waaronder ze zwaar gebukt gaan. Maud Huizing is de eerste die intens en geconcentreerd haar rug probeert te rechten – en de onmachtige lijven van de anderen overeind tracht te trekken. Zo verweesd als ze kijkt, zo krachtig heeft ze iedere vezel van haar schokkende lijf onder controle. Keer op keer grijpt ze naar lamme armen die alsmaar naar de grond zijgen. Is hun zenuwstelsel geïnfecteerd door een mysterieuze kracht van buiten?
Stapje voor stapje hervindt het viertal op klanken van schurend metaal iets van veerkracht, zij het nog zwak. Iedere meter winst lijkt een helse veroveringstocht. Yanaika Holle, Hiro Murata en Sophie Tukker zoeken steun in elkaars nek, onder elkaars schouders, tegen elkaars voorhoofd: een langzame herrijzenis van een kluwen zombies. Soms lees je de studio-opdrachten er nog een beetje aan af. Maar het is indrukwekkend hoe de dansers al hun technische beheersing inzetten juist voor een krachteloos ogend verzet, zonder dat ze hulpeloos worden.
Ian Yves Ancheta (28) grijpt de kans in Danslokaal 9 aan voor een grappig en speels duet tussen Liza Wallerbosch (in witte rok, op blauwe sokken) en Ovidi Álvarez Ferré (in blauwe short, op witte sokken). De eerst trekt wieltjes aan onder haar sneakers; die doen vervolgens niet wat wij verwachten. De tweede probeert met jolige timing en doorzichtige goocheltrucs de aandacht van het publiek te vangen. Dan richten ze zich op elkaar in een kinderlijk spel met vermeende weerstand, alsof ze elkaar telkens maar niet bereiken of die (figuurlijke) heuvel niet over komen. Queens ‘I Want To Break Free’ breekt ook maar niet door. De naïviteit in Ancheta’s taal oogt fris maar pril; misschien dat Caught In Between in de jeugddans goed zou gedijen.
Tot slot krijgt het Londense hiphopduo Fubunation* de mogelijkheid voor het eerst een groepsstuk te maken voor vijf dansers. Eerder lieten Rhys Dennis en Waddah Sinada tijdens het zevende Moving Futures Festival hun talent zien in de dansfilm Ruins, opgenomen in het majestueuze Victor & Albert Museum in Londen; met een live versie van Ruins in het theater wonnen ze tijdens het RIDCC (Rotterdam International Duet Choreography Competition) deze choreografieopdracht bij Conny Janssen Danst.
De hooggespannen verwachtingen lost het duo niet helemaal in met het nogal in zichzelf gekeerde … in silent company. Als toeschouwer kijk je naar vijf subtiel schuifelende, samenklittende en uitwaaierende dansers. Net als in Ruins gaat dat wel fascinerend voor- en achteruit. De kleine schokjes en schopjes van de naar de grond kijkende danseres interfereren wel mooi met de langgerekte geluiden, waarin het lijkt of iemand traag en zwaar uitblaast of over kiezels veegt. In het schemerdonker doen ze denken aan een nachtelijke groep schaatsers, die af en toe iemand lossen. De eenling die zachtjes tegen het systeem ingaat in een verder sober decor.
Foto Now You Can Swallow Her: Salih Kilic
