Conny Jansen brengt choreografietalent verder met coaching en faciliteiten. In Danslokaal werkt ze samen met twee andere kweekvijvers: Korzo en Dansateliers. In aflevering 4 spelen filosofen een opvallende rol. En relaties natuurlijk.

Het bijzondere van regisseur Michiel de Regt is dat hij dans graag gebruikt als aparte taal in een voorstelling. Dat deed hij begin dit jaar bijvoorbeeld in Wachten op de barbaren van de Toneelschuur en Korzo. Nu maakt hij een choreografie met een talig uitgangspunt: de uitspraak van Jean-Paul Sartre dat je jezelf moet vormgeven door je daden en gedachten en dat anderen daarbij maar in de weg lopen: ‘de hel, dat zijn de anderen’.

Hij gaat via de dansers Martijn Kappers en Mariko Shimoda de discussie aan met de Franse filosoof. Kappers en Shimoda beginnen naast elkaar. Met sidderende bewegingen onderzoekt zij of ze op zichzelf kan zijn. Hij gaat zijn eigen weg met armbewegingen vooruit en terug. Gaandeweg vinden ze elkaar en elkaars bewegingen weer in gestileerde omarmingen. Het is duidelijk: volgens De Regt bestaan (en dus bewegen) dansers niet zonder elkaar. Dat betekent niet dat het leven daardoor meteen leuk is, maar waarschijnlijk wel beter leefbaar. Samen verdwijnen ze in het duister.

Het uitgangspunt van Connor Schumacher is ook filosofisch, maar expliciet pessimistisch: ‘De wet is slechts gemaakt voor één ding: de onderdrukking van diegenen die hem niet begrijpen of die door naakte ellende niet in staat zijn om te gehoorzamen.’ Die uitspraak is van Bertolt Brecht.

Schumachers versie van de wet is een plat musicalmelodietje. Als dat klinkt, beheersen Mitchell-lee van Rooij, Youp Scheffer en Liza Wallerbosch zich. Het kost hen duidelijk moeite om zich vrolijk voor te doen: hun onechtheid is allesbehalve ontspannend. Als de muziek stopt en er een schot klinkt, krijgen wantrouwen, jaloezie en geweld vrij spel: de dansers maken bondjes en proberen elkaars kleren uit te trekken. Dan gelden alleen nog de wetten van het schoolplein. De muziek wordt steeds valser en de mensen ook. Hun zweet laat hun pierrot-achtige schmink van hun hoofd druipen en onthult steeds meer mens. Steeds begint de muziek opnieuw en voegen de mensen zich, maar ze leven in een wereld waarin iedereen iedereen in zijn hemd probeert te zetten.

Schumacher noemde zijn choreografie Asset, Liability and Equity (Bezit, schuld en eigen vermogen), die ‘de technische waarde van particulieren, groepen, bedrijven en maatschappijen’ bepalen. De titel doet vermoeden dat het stuk bedoeld is als kritiek op een wereld die kwaliteit uitdrukt in boekhoudkundige cijfers.

Ryan Djojokarso voltooit zijn serie The life of a young married couple met Final. Daarin is Remy Tilburg de man die geen poging meer doet om zijn overspel te verhullen: Maud Huizing is zijn nieuwe liefde. Nina Plantefève-Castryck is een gekwetste ijskoningin die uit is op wraak. Huizing en Tu Ngoc Hoang fungeren als katalysatoren of bliksemafleiders.

Zoenen wordt gebruikt als wapen in de strijd tussen de sexen. Was er in het vorige deel, dat te zien was in de bloemlezing Voorjaarsontwaken bij Korzo, nog humor en dus hoop, nu is het met de relatie wel definitief mis. Pessimistisch, en toch met humor gebracht. Een boeiend, gelaagd stuk. Ik ben benieuwd of deze opkomst en ondergang van een jong stel ook in zijn geheel uitgevoerd gaat worden.

Dankzij de infrastructuur van Conny Jansen Danst kunnen de aanstormende talenten aan het werk met meer dansers dan gebruikelijk. Een paar dingen vallen op. Er wordt niet alleen goed gedanst, maar ook goed geacteerd. De stukken vragen erom en de performers weten er goed raad mee. Ook zie je dat de stagiair(e)s zich prima handhaven naast de Conny Jansen-dansers. Dat doet sterk vermoeden dat het met de coaching wel goed zit.

Foto Asset, Liability and Equity: Rob Hogeslag