Drie choreografieën van de winnaars van de BNG-dansprijzen vullen de twintigste editie van DansClick. De in Nederland neergestreken Fransman Antonin Comestaz ontwikkelde een stukje van zijn Surface Image tot een speels duet, de Spaanse choreograaf Fernando Troya komt met een mannentrio dat allerlei kanten van vriendschap laat zien en Kim-Jomi Fischer en Marta Alstadsaeter verenigen circus en dans poëtisch met elkaar. Sterke stukken, goed gedanst.

Antonin Comestaz noemde zijn stuk Ü; dat teken vindt hij lijken op twee stokpoppetjes. Met een beetje goede wil kun je er mensen in zien die elkaar aankijken. In het filmpje vooraf noemt hij zijn neiging om uiteenlopende disciplines met elkaar te combineren en vertelt hij iets over zijn liefde voor cartoons. Met romantische dancehallmuziek is de toon gezet. Een jonge man en een jonge vrouw proberen elkaar en zichzelf uit in wervelende, rollende en andere vrolijke bewegingen. Het is een pril jong koppel; Lukas Karvelis in trainingsbroek met T-shirt, Cassandra Arnmark in witte korte broek en lichtblauwe sokjes. Zo onpretentieus als het eruitziet dansen ze ook. Alles is fris, energiek, soms van een tekenfilmachtige melige humor, maar snel en alert, met een scherpe articulatie en veel technische beheersing. En een open einde.

In Essential Rights neemt Fernando Troya het op voor de rechten van kinderen om te spelen, de wereld te verkennen en zich te ontwikkelen. Quentin Roger, Arturo Vargas en Alex de Vries gaan een stevig trio met elkaar aan. Het is niet zo gemakkelijk om met z’n drieën te spelen: het wordt al snel een kwestie van twee tegen een. Ook hier. In het begin is het prettig uitproberen, ontdekken, stoeien, draaien, rollen en vallen, maar als een van hen slap op de grond ligt, wordt het een steeds pittiger gevecht om zijn aandacht. Wie de pispaal is, wordt uitgekleed, wat uiteindelijk leidt tot een ballet dat zo op een Griekse vaas kan. Het einde is ondanks alles harmonisch.

Na al die bewegingsdrift is Engel van een etherische rust en sereniteit. Kim-Jomi Fischer en Marta Alstadsaeter, ruim een kop kleiner, dansen hun eigen choreografie, gebaseerd op de dichtbundel Stof dat als een meisje van Toon Tellegen, waarin acrobatiek en dans mooi samenvloeien. Het gedicht Engel gaf het stuk zijn naam.

Alstadsaeter begint staande op de schouders van Fischer, van kaarsrecht tot uit het lood en van stil tot met een vaart door de ruimte. Als het staan overgaat in hangen probeert hij haar neer te zetten, maar dat weigert ze. De grond is kennelijk geen plaats voor een engel. Maar dan landt ze toch en walst ze om hem heen. Op zijn handen stapt ze door de ruimte. Engel is een mooi en teder symbiotisch duet van wezens die uit andere dimensies lijken te komen, maar elkaar toch volledig hebben gevonden en vertrouwen.

DansClick is een productie van het Haagse Korzo, maar bij de inhoud zijn veel meer podia voor choreografische ontwikkeling betrokken, zoals Dansateliers en Codarts uit Rotterdam. Binnen het zeer waardevolle kader van voorstellingen die danstalent de ruimte geven, is DansClick 20 wel een heel geslaagde. Het BNG Cultuurfonds heeft er kennelijk een fijne neus voor.

Foto: Jochem Jurgens