DansBrabant werkt gestaag aan de ontwikkeling van danstalent uit of opgeleid in de zuidelijke provincie. Dat doet het met veel toewijding. Tijdens Theaterfestival Boulevard presenteert DansBrabant een drieluik: twee duetten en een trio. Daarin staat de fysieke overgave centraal, al is die niet in elke choreografie zo zichtbaar.

Misschien moeten we vooral spreken van een transcendente overgave als het gaat om het trio van Guilherme Miotto, die nog niet zo lang geleden de André Gringas Award ontving voor zijn tegendraadse werk. Maar zo tegendraads is Schau’n se mal um die Ecke niet; hooguit confronteert Miotto zijn publiek met het gegeven tijd, want de voorstelling trekt voorbij zonder dat er veel te zien is. Miotto plaatst twee in rode jurken geklede danseressen op een rond plateau en laat hen subtiel bewegen, terwijl op het middelste plateau een glinsterend object beweegt. Even later voegt hij hier een bewegende projectie van een derde dito geklede vrouw aan toe. De soundscape (Joel Ryan) ondersteunt het verstilde scènebeeld (Peter Misotten), dat speelt met de fata morgana.

Hoe anders is het duet van Hilde Elbers en Lea Martini – The Animated, dat vorig jaar al te zien was tijdens Festival Cement. 
In The Animated laten twee danseressen zich leiden door een dwangmatige beat, of om met hun eigen woorden te spreken: ze worden gedanst. In die dwangmatige dans zijn hun bewegingen zowel speels als slaafs, erotisch als gewelddadig. Wonderlijk hoe alle intenties voortdurend transformeren in dit duet, dat steeds weer een nieuwe invalshoek neemt. De ene keer wordt het beeld van de twee onderbroken met de klik van een camera en een uitvallend licht, een andere keer bevriezen de twee cartoonachtige figuren hun lichamen ellenlang. Eigenwijs en consequent stellen Elbers en Martini hun publiek op de proef. Van de Berlijnse Martini wisten we een aantal jaren geleden al wat ze in huis heeft, toen ze met haar gezelschap White Horse de ITs Choreography Award won en haar voorstelling vervolgens bewerkte met een grote groep dansers van Krisztina de Châtel. Dankzij Elbers is ze weer even terug in Nederland en daar mogen we blij mee zijn. Graag zien we meer van deze twee!

Arno Schuitemaker produceerde eerder dit jaar al het prachtige trio While we Strive. Waarom dat werk niet is geselecteerd voor de Dansdagen is mij een raadsel. (Schuitemaker moet blijkbaar geduld hebben en dingt wel mee voor de jonge makersprijs). Nu is hij terug met het duet Together_till the End. 
Mitchell-lee van Rooij en Quentin Roger laten de verbeelding spreken in een serie uitgekiende bewegingen en dat doen ze goed. Ze dalen zo diep in de beweging, dat je ook als toeschouwer een ware kinetische ervaring beleeft. Together_till the End komt voort uit het duet I is an Other (2014) waarin Schuitemaker zijn rol als choreograaf besprak. De soundscape van Wim Selles is om te zoenen zo mooi en brengt de toeschouwer volledig in trans. Vooral dankzij de inbreng van Selles krijgt deze schets body en gelaagdheid.

Foto The Animated: Anna van Kooij