Moeder, vader, vrouw. Deze personen staan centraal in Nasrdin Dchars solo’s, die hij de afgelopen jaren heeft gemaakt en gespeeld. In Familiekroniek: OUMI, DAD, JA speelt Dchar ze alle drie achter elkaar. Resultaat is een avondvullend programma over de belangrijkste personen in zijn leven, wat afgemaakt wordt door de hapjes en avondeten van de Couscous bar. (meer…)
Het ontroerendste moment is eigenlijk vlak ná de voorstelling. Bij de première van Dad, een solo door Nasrdin Dchar, roept hij bij het applaus niet alleen regisseur Floris van Delft en de vormgevers naar voren, maar ook zijn oude vader Mohand Dchar. De man die al op zijn veertiende een eigen handeltje in pipa’s (zonnebloempitten, die ook Nasrdin voor aanvang van de voorstelling verkoopt) en snoepjes had en toch zijn moederland Marokko verliet om in Nederland keihard te gaan werken om het leven van zijn familie een beetje beter te maken. Een zaal vol mensen van uiteenlopende afkomsten en leeftijden, die samen applaudisseren voor een doodgewone gastarbeider: het is ontroerend en hoopvol. En het bewijst dat Dchar er in de voorgaande anderhalf uur in geslaagd is om zijn boodschap over te brengen.
Dad is de tweede solovoorstelling van Nasrdin Dchar. Na de succesvoorstelling Oumi, over zijn moeder, staat nu niet alleen Dchars vader, maar ook zijn eigen vaderschap centraal. Nasrdin (‘Nas’ voor vrienden) vertelt over zijn afkomst, zijn jeugd, maar vooral over zijn kijk op de Nederlandse samenleving en de toekomst van dit land. Hij wil zijn bekendheid als acteur hoopvol inzetten en richtte de beweging IEDER1 op. Daarmee organiseerde hij vorig jaar een grootse bijeenkomst van saamhorigheid en verbinding, waar tienduizend mensen op afkwamen. Te weinig, te wit, te hoogopgeleid, kritiseert Dchar zichzelf. Maar toch: tienduizend mensen, verenigd in verdraagzaamheid.
Over dit alles en nog meer gaat Dad. Dchar kiest er een vrij traditionele theatervorm voor, waarin hij steeds zichzelf speelt en door een kleine verandering van houding, stem of kledingstuk (de muts van vader Dchar) wisselt van personage. Centraal in het decor staat een tafel die uit een berg zand steekt, met een stilleven met fruit erop. Het heeft iets oubolligs, hoewel het grappige details heeft. Ook aardig is dat de trap uit Oumi is hergebruikt. Maar het is bovenal functioneel in de ondersteuning van Dchars bevlogen verhaal. Want dat loopt als een trein. Dchar weet precies wat hij wil vertellen en wat hij bij zijn publiek teweeg wil brengen. Dat doet hij luchtig en vaardig, hij vertelt een voor velen herkenbaar en invoelbaar verhaal. Daarbij schuwt hij het effectbejag overigens niet, door de inzet van muziek en illustrerende geluidjes. Dat is op zich nog wel grappig, maat het illustratieve en sturende lichtgebruik is ronduit hinderlijk. Daar komt bij dat Dchar een nogal eenduidige stijl van acteren heeft, met weinig ‘mysterie’, wat de voorstelling minder subtiel maakt dan ik zou wensen.
Dad is daarmee theatraal niet zo interessant, maar wel zeer geslaagd in het overbrengen van een belangwekkende boodschap nu wantrouwen hoogtij viert: leef met een groot hart omdat dit je leven verrijkt.
Foto: Anne van Zantwijk
In reactie op deze recensie het volgende. Door de theatrale eenvoud wint de boodschap aan kracht. De inzet van muziek en geluid wordt hier gehonoreerd als effectbejag. Hetgeen ik als onterecht negatief beoordeel. Altijd kan alles anders en zeker soms ook echt beter. Bij deze voorstelling heb ik dat niet, omdat het zeer persoonlijk is en daarom ook zo moet blijven. Zonder al teveel franjes en theatrale opsmuk. De eenvoud wint juist hier aan kracht! Er gaat een soort rust vanuit waar wij niet zo goed meer mee om kunnen gaan? Wij zijn gewend geraakt korte snelle shots. Dat zou nu juist in deze voorstelling zeer misplaatst zijn. Het is goed zoals het is!
Geachte heer Dchar,
Met ontroering zag ik donderdagavond uw optreden op Tv. ( DAD)
Ik ben nu 82 jaar en heb op Tv nog nimmer zo’n mooi beeld gezien van uw jeugd zoals u die schetste en het respect voor uw ouders, maar uw kritiek op de samenleving. Af en toe schaamde ik mij diep mag ik wel zeggen.
Dit was toch heel andere televisie dan we tegenwoordig zien waarin alle respect ontbreekt en soms is er een optreden van een artiest die achter elkaar godslasteringen uit. Daar wil ik niet naar kijken. Ik wens u alle goeds en nu maar hopen, dat uw optreden effect heeft op diegenen al die respectloos hele groepen mensen wegzetten. Ik wens u voor het komende jaar voorspoed en vrede. Inns a Allah.
Dad.
Wat een geweldige bijdrage aan een betere samenleving en meer begrip voor elkaar. Dit moet een positieve uitwerking hebben.
Bedankt.
Wat een onroerende voorstelling en verhaal. Gaat dat zien. Een heel sterke vertelling over een episode van de reis die onze grootvaders zijn begonnen. We moeten aan de bak.