Doorgaans beginnen we aan een voorstelling door de zaal binnen te komen en zelf onze stoel op te zoeken. Maar in Every Body Electric wórden wij op onze stoel gezet, bijna letterlijk, door choreograaf Doris Uhlich en, vooral, door Josefine Mühle, een van de zes dansers in deze voorstelling uit 2018, die zijn Nederlandse première beleefde tijdens PAFFF, het theaterprogramma van de Friese kunstentriënnale Arcadia. (meer…)
In de kale, koude ruimte van de Gashouder in Maastricht zitten de toeschouwers op houten bankjes met een dekentje over de knieën. De ruimte voor hen is, op een aantal lampen na, weids en leeg. De betonnen platen op de vloer en de metalen opbouw maken dat ieder kuchje door de enorme koepel weerkaatst.
Tijdens de performance D No Body #transcending van choreograaf Dario Tortorelli zijn eerst alleen in de verte drie naakte personen zichtbaar. Roerloos, op de rug. Heel traag komen ze in beweging en verplaatsen ze zich. Soms klinkt plots het geluid van een doffe dreun. Een zacht strijklicht beschijnt hun lichamen. Zo ontvouwt zich gaandeweg een spel waarin verwachtingspatronen worden bevraagd.
Aan het stilstaan bij diversiteit, gender of biologische identiteit, valt niet te ontkomen. Door de naaktheid van performers Nicole van den Berg, Paolo Yao Kouadio en Patrick Schmatzer worden hun verschillende huidskleuren, wit, zwart en olijfkleurig, zowel benadrukt als weggenomen. De verschillen springen in eerste instantie in het oog, maar doordat zij zich in een zelfde situatie bevinden – tegelijkertijd kwetsbaarheid en kracht tonen – vervallen deze.
In hun langzame tocht verplaatsen de performers zich eerst alleen door de ruimte om later een eenheid te vormen en naar balans te zoeken. Samen vormen ze prachtige sculpturale poses.
De tergend langzame ontwikkeling werpt de toeschouwer tijdens de performance volledig terug op zichzelf. Vooral als de performers de afstand overbruggen en dichtbij komen. Kon het publiek eerst nog ongemerkt de blik vrij over de blote lichamen laten gaan, als de drie performers minutenlang vlak voor hen staan wordt men gedwongen tot een zelfonderzoek. Want wat doe je daarmee als toeschouwer? Hoe kijk je naar die mannen en vrouw? Wat vind je er eigenlijk van? Dat is in zekere mate confronterend, maar niet op de aanvallende manier die het debat rondom identiteitspolitiek nu zo vaak beheerst. Daar is durf voor nodig, durf om te laten zien wie je bent, en tegelijkertijd kwetsbaarheid. En zo maken Tortorelli en zijn performers met D No Body #transcending een subtiel, en toch ijzersterk statement.
Foto: Rob Hogeslag
ik heb gisteren deze voorstelling gezien in BREDA……….PRACHTIG……
verlangde om mee te gaan bewegen in deze weldadige sfeer van aandachtig aanwezig en naaktheid. Het enige wat me tegenhield was ‘wat ons als mens veel remt’……….wat zal men denken en mag ik wel …..
een fantasie over een voorstelling als deze met een mogelijkheid om deel te nemen …..er in op te gaan.