In zeekleurige jumpsuits deinen ze op de achtergrond terwijl de oersoep pruttelt, met schallend koper mengen ze zich in donkere pakken tussen de eerste haai-achtigen, ze stomen op als van dinosaurussen niets rest dan skeletten. Waarbij ze, toepasselijk, de mooie, hoge ruimte van de Zuiveringshal van de Westergasfabriek vullen met de sferische muziek uit Jurassic Park. Ja, misschien is Het Balletorkest wel de ster van Creatures, de familievoorstelling die het orkest in samenwerking met ISH Dance Collective maakte.
In elk geval zorgt het orkest voor de ijzersterke muzikale omlijsting. Al valt het nauwelijks zo te noemen – de goed gekozen muziek (Jan Pieter Koch selecteerde werken van Ligeti en Tan Dun tot Debussy en Mozart) ‘vertelt’ het verhaal van de evolutie minstens zo goed als de dans. Het is bovendien niet ondenkbaar dat het voor sommige kinderen een soort ontdekking is, zo’n live orkest, de schoonheid van klank in de ruimte, de lol van het samenspel en het feit dat je überhaupt ook ‘analoog’ muziek kunt maken.
Daarmee is de voorstelling eigenlijk al geslaagd te noemen; het is een groot genoegen om naar die rondsluipende musici te kijken. Voor het volgen van de plot is die ‘afleiding’ ook niet bezwaarlijk, want het verhaaltje is simpel. Aan het begin der tijden worden twee wezens (Abdelhadi Baaddi en Joella Ramos) verliefd, ze raken elkaar gedurende de evolutie kwijt, maar vinden elkaar uiteindelijk terug. The End. Zoek niet naar diepere lagen, want die zijn er niet. Dat hoeft ook niet.
Wat wel fijn zou zijn, is een betere, inventievere choreografie in een interessanter regieconcept. In het begin is daar nog hoop op, als de wriemelende kluwen figuren in hun rekbare lakens associaties met Martha Graham (Lamentation) en Alwin Nikolaïs oproepen. Maar dat is waarschijnlijk beroepsdeformatief hineininterpretieren. Daarna is dat niet meer mogelijk (nou ja, behalve als twee luchtacrobaten langs een hoge muur bewegen) en zijn de dansen van choreograaf Shailesh Bahoran voorspelbaar, met wat urban kunsten in een choreografie die eigenlijk op geen moment echt lóópt; het zijn brokjes en stukjes en fragmentjes die achter elkaar zijn gezet.
Uitzondering vormen de optredens van Sarita Keilman, met haar sterke achtergrond in de Indiase dans, als wuivend zeewezen en sierlijke vogel, en de tissu-acrobatiek van Micka Karlsson. Haar luchtdans als vuurrode vogel is een betoverende passage op prachtige strijkersklanken van Dvorak.
Maar zelfs dan – even deformatief zaniken – schiet de theatrale presentatie tekort. ISH’ers beschikken daar sowieso niet in ruime mate over, behalve, zo lijkt het, als er een beetje gestunt kan worden, en die gelegenheid biedt Creatures maar weinig.
Gelukkig is daar dus Het Balletorkest. In de regie van Marco Gerris, medebedenker van het op zichzelf mooie concept, komt dat ruimtelijk vaak beter uit de verf dan de choreografie, en trekt zo het totaalbeeld naar een hoger plan. Al met al is Creatures daardoor, en door de sfeerrijke locatie, een geslaagde familievoorstelling en een samenwerking die voor herhaling vatbaar is.
Foto: Studio Breed
