Het is een wonderlijke combinatie die de Franse choreografe Maud Le Pladec voorstelt met Silent Legacy, dat te zien was op de laatste dag van Julidans. Een wit kind van net negen danst krump, een ‘streetdance’ ontstaan in de zwarte ghetto’s van L.A. begin 2000, terwijl een zwarte Française modern/hedendaags danst. In begeleidende teksten wordt gesuggereerd dat beiden daarmee iets doen dat niet in hun traditie ligt, maar over het hoe en waarom daarvan kom je niets te weten. (meer…)
Op de vloer vijf dansers rondom negen muzikanten. In Concrete ontleedt de Franse choreografe Maud Le Pladec de verschillende aspecten van een live-concert. Binnen spannende choreografieën gaan dansers en muzikanten de dialoog aan met elkaar. Het is het derde en laatste deel uit een onderzoeksreeks van Le Pladec rondom de New Yorkse muziekgroep Bang on a Can All-Stars.
Dan weer verbeelden ze ingeleefde zangers op het podium, dan weer de hysterische groupies van het publiek. Dan staan ze weer op het voortoneel, voor de rij muzikanten, dan daar weer tussenin of eromheen. Dat kenmerkt deze choreografie sterk: de relatie dansers-muzikanten is constant in beweging. Scenograaf Sylvie Mélis ontwierp daar bovendien een strakke lichtshow bij, die naar het einde toe – we waren er al voor gewaarschuwd bij binnenkomst in de stadsschouwburg – iets teveel leunt op de stroboscopen.
Het zijn die drie elementen – dans, muziek en licht – die de hoofdrol spelen in deze geabstraheerde concertervaring. Die negen muzikanten, dat zijn de negen leden van het Brusselse muziekcollectief Ictus Ensemble. Ze spelen rock, pop, freejazz en moderne klassieke muziek (een compositie van Michael Gordon). De choreografie is opgebouwd uit een aantal sequenties die steeds intenser worden. Binnen die opbouw zit een grote dynamiek in mise-en-scènes. Meer nog dan de (soms erg) letterlijke verbeeldingen van een concertbezoek, is deze choreografie vooral geslaagd in zijn grote afwisseling die de dansers tot elkaar en tot de muzikanten hebben. Daarin zit de spanning en de dynamiek.
Grootste kracht van de voorstelling is hoe uiteindelijk het daadwerkelijke publiek van deze dansvoorstelling ook wordt betrokken in de ervaring. De verschillende verbeeldingen van het concert eindigen in een feestelijke, zeer opzwepende sequentie waarin uiteindelijk ook de grens met het publiek in de schouwburg wordt doorbroken. De één op de boxen, een ander langs de tribune, een derde zo waar sky-divend door de zaal. Een concrete, aanstekelijke uitsmijter die na afloop ook een grote ontlading bij het publiek teweegbrengt.
Foto: Konstantin Lipatov