Voor Comuna fantaseerde regisseur Anouke de Groot samen met architect Andrés Novo en verschillende Nederlandse en Argentijnse dansers en theatermakers over de ideale ‘gedeelde stad’. Een ruimte waar iedereen zijn of haar invloed op kan en mag uitoefenen, hoe zou die eruitzien?
De voorstelling ging zondag in première op Festival Over het IJ in Amsterdam. Ingeklemd tussen het festivalhart en het IJ suggereert een abstract bouwwerk van plastic kratten deze schijnbaar utopische stad. Na een korte introductie, waarin de spelers hardop fantaseren over hun gedeelde wereld, wordt de poort geopend en mag het publiek door het bouwwerk dwalen. ‘Stand and go were you like’, is de belangrijkste regel van zowel de voorstelling als deze gesuggereerde gedeelde stad.
De theatermakers verspreiden zich door het bouwwerk en confronteren je met korte acts, waarin ze steeds erg hun best doen bij het publiek actie en reactie te ontlokken. Een jonge vrouw maakt ons deelgenoot van haar gedachtengoed rondom ‘het potentieel’, even later zit ik in een kleine ruimte waarin twee van de spelers hun angsten opsommen en het publiek steeds vragen of ze die angst herkennen, tussendoor zie ik een kratje dat als een radiografisch bestuurbaar autootje door de gangen rijdt (waarom?) en beginnen steeds meer spelers de ruimte af te breken en de kratjes kapot te maken. De uitwerking van deze gedeelde ruimte roept kortom meer vragen op dan dat het antwoorden of handvatten biedt.
De dramaturgie van deze voorstelling, die een grote verantwoordelijkheid bij de toeschouwer suggereert, klopt in theorie weliswaar bij de inhoud, maar het levert een uiterst onbevredigend resultaat op. Nog voor je als deelnemer een beetje begrijpt hoe dit project werkt, wordt er een muur doorbroken en eindigen we weer in gezamenlijkheid op een leeg plein midden in het bouwwerk. Het is een ‘empty space full of desires’, en het publiek mag zelf met de kratjes deze ruimte vormgeven. Maar door gebrek aan enige inbedding of consequentie heeft deze gezamenlijke slothandeling – hoe veelbetekenend sommigen hun kratje ook in de ruimte plaatsen – per saldo niets om het lijf.
Comuna vaart in alle opzichten op clichés: van het idealistische gedachtengoed aan het begin tot het samen afbreken en opnieuw opbouwen van een gedeelde ruimte in de slotsequentie. De scènes daartussenin blijven vaag of algemeen. Het interacteren met het publiek levert meer ongemakkelijkheid dan inzichten op.
Het project is een toonbeeld van goede bedoelingen en zal de spelers en enkele welwillende toeschouwers wellicht aan het denken zetten, maar de voorstelling an sich ontstijgt nergens de obligate algemeenheden die je vooraf bedenkt bij de voor- en nadelen van een gedeelde ruimte.
Foto: Bart Grietens
Amparo Gonzalez Sola
Elsa May Averill
Nahuel Cano
Rianne Meboer
Pablo Fontdevila
Rosa Urban
Eliza Kuiper
Martijn Nije
Alexandra van der Tol
Judith de Lange
Yashar Yari
Dick Addens
Heleen Hoogers
Junior Austin
Erol Tanburg
regie: Anouke de Groot
dramaturgie: Arthur Kneepkens
audiovisueel ontwerp: Andres Novo
productie: Pauline Otten
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
In de solo Power neemt een achttienjarige klimaatactivist haar omgeving, de overheid, de grote oliemaatschappijen, haar eigen generatie en zichzelf de maat. Achter woede en desillusie schuilt een kind dat het gevoel heeft dat haar recht op een zorgeloze toekomst haar is ontnomen door een onbezonnen generatie, die haar zorgen vervolgens smalend ridiculiseert. (meer…)
Bedankt voor de recensie!
Het is jammer dat je hier niets over het visuele landschap van de voorstelling beschrijft, waar we van veel publiek over hoorden dat ze dat erg krachtig aan de voorstelling vonden, om daar doorheen te kunnen dwalen. Of de specifiekere politieke elementen vanuit Argentijns en Nederlands perspectief die erin zitten, en gaan over een politieke gedeelde ruimte. Ook hebben we van ander publiek gehoord dat zij het einde juist waardeerden. Kortom, dit voelt toch als een wat zwart-witte beschrijving van de voorstelling, helaas.
Op vrijdag 20 juli zag ik de voorstelling.
Gelukkig kan ik me niet vinden in de recensie gemaakt van de voorstelling op zondag 15 juli.
De voorstelling heeft zich blijkbaar ontwikkeld en is op zijn plek geland. Ik heb een inspirerende voorstelling gezien. Optimistisch naar de toekomst, de kratten als bouwstenen voor een nieuwe toekomst. Soms struikel je over de bouwstenen of maak je er een kapot uit woede of onvermogen. Aan het einde maakte het publiek samen een imposant bouwwerk. De voorstelling riep bij mij de vraag op wat mijn verantwoordelijkheid is in deze veranderende wereld.