Ze neemt haar tijd, Liz Aggiss. Kijkend naar dat expressieve gezicht, met de diepliggende, zwartomrande ogen, de scherpe neus en de roodgestifte lippen, de energieke, precieze bewegingen en de vele lagen kleding die ze telkens weer afpelt, vraag je je af: wanneer laat ze nu eens zichzelf zien? (meer…)
In Common Ground gaan drie dansers op zoek naar wat zij gemeen hebben, voorbij alle verschillen. Twee van hen zijn een koppel en hebben een beperking, de derde is de choreograaf maar zou volgens de programmatekst evengoed hun liefdesbaby kunnen zijn – niet eens zo’n gekke suggestie.
In het eerste van de vijf hoofdstukken zien we Benjamin Vandewalle, Kobe Wyffels en Hannah Bekemans de ziel uit hun lijf dansen. De bewegingen van die eerste zijn misschien meer gearticuleerd en ‘technisch perfecter’ uitgevoerd, maar Wyffels en Bekemans doen daar qua intensiteit en plezier zeker niet voor onder. Zij zijn de paradepaardjes van Platform-K, een Gentse organisatie die dansers met een beperking wil opleiden tot professionals, zowat de enige dansplek in Vlaanderen die daar zijn missie van heeft gemaakt.
Platform-K wint al een tijdje aan zichtbaarheid en zet met Common Ground ook artistiek een stevige stap vooruit. Choreograaf Benjamin Vandewalle (alumnus van P.A.R.T.S.) maakte internationaal al naam met eigen werk waarin hij dans, video, installaties en een spel met perspectief op intelligente wijze combineerde, en werkt nu voor het eerst met dansers met een beperking. Dat zoekproces werd meteen het thema van de voorstelling: in veelal duetten wordt deze kennismaking, waarbij Vandewalle niet ‘zijn’ danstaal wilde opleggen, ook op scène getoond.
Tegelijk houdt Vandewalle de teugels strak in handen. De structuur doet, net als de strakke pakjes, de live pianomuziek van Fulco Ottervanger en de vaak draaierige bewegingen wat denken aan vroege postmoderne choreografen als Lucinda Childs en William Forsythe. Maar binnen dat kader is er veel ruimte voor (gestructureerde) improvisatie. Onder het motto: in de beperking schuilt de vrijheid.
Die vrijheid schuilt ook in de persoonlijke pleziertjes die de show haalden. Zo is Bekemans een popster in het diepst van haar gedachten, en schrijft ze (semi-)Engelstalige popsongs. In een roze vierkant en met een glinsterende handschoen aan brengt ze een van haar hits. Later hoor je in een van de spontane audiofragmenten uit de repetitieruimte, hoe ze Engelse woordjes aanleerde aan Wyffels, haar partner in dans en het leven.
Common Ground weet nog niet op elk moment de aandacht even dwingend vast te houden, maar bevat wel heel wat sterke scènes. De twee beste zijn de meest uptempo momenten. In het tweede hoofdstuk zitten Vandewalle en Wyffels zij aan zij op twee stoelen, terwijl hun bovenlijven live gefilmd en geprojecteerd worden, en ze via wilde armbewegingen elkaar in allerlei poses dwingen – het lijkt wel slapstick.
Ook de slotscène, nog humoristischer en veel theatraler, is een hoogtepunt. Op een catwalk buitelen de drie dansers over elkaar heen, om uiteindelijk in close-up gefilmd het dier in zichzelf los te laten, daarbij ondersteund door de live bruitage van Ottervanger en een batterij aan geluidseffecten. Zeer geestig.
De jury van het TheaterFestival in Vlaanderen waardeerde Common Ground ook, want het selecteerde de voorstelling voor haar komende editie. Wyffels, Bekemans en Platform-K maken nieuwsgierig naar wat zij de komende seizoenen gaan brengen. Benieuwd wie de volgende choreograaf wordt die zij zullen adopteren.
Foto: Thomas Dhanens
