How to make the world a better place? – prijkt in grote, geschilderde letters op kartonnen platen achter ze. In de korte Parade-voorstelling Come Unity doen Eva Bartels, Abe Dijkman, Nienke van Hofslot en Annica Muller als gelegenheidscollectief Poly Poly theatraal verslag van hun onderzoek naar samenleven in een commune. Het resulteert in een uitbundige montage die bij elkaar wordt gehouden met holle frasen als ‘geven is het nieuwe nemen’ of ‘altruïsme is fucking sexy.’

De montagevoorstelling bestaat uit korte, energieke voorzetjes die steeds worden afgekapt door het geluid van een grote gong. Met uitbundige, kleurrijke kostuums, hysterische attributen en vooral veel nietszeggende leuzen (over verbinding, wereldvrede en zelfacceptatie) vuren de jonge spelers een spervuur aan naïef moralisme op het publiek af. Ze tonen daarmee het communewezen als een combinatie van goede, onbaatzuchtige intenties enerzijds, maar een totaal gebrek aan kritische blik en volslagen losgezongen van elke realiteit anderzijds. Stugge oogklep-optimisten die zonder een vleugje van zelfkritiek de aarde bejubelen en die de mensheid met lege slogans als ‘accept yourself’ denken te verbeteren.

Door de koortsachtige structuur van de voorstelling worden de korte scènes steeds al afgebroken zodra hun betekenis zich enigszins begint af te tekenen. Er is in deze hyperaltruïstische bonte avond weinig tijd ingebouwd om de scènes te bevragen. Daardoor wordt het al snel veel van hetzelfde en gaat de voorstelling lijden aan willekeur. Gaandeweg vroeg ik me af: hoe verhouden deze jonge makers zich zelf tot de thematiek? Wat zijn hun persoonlijke drijfveren om andere samenlevingsvormen te onderzoeken? Wat zijn de voordelen van het samenleven in een commune, en waarin zit de desillusie?

Daar kom je niet achter. Come Unity blijft hangen in goedbedoelde en zweverige algemeenheden – een herhalende collage aan oppervlakkige uitspraken van positiveitsgoeroe’s, vertaald in beeldende en energieke scènes. Deze voorstelling heeft fijne jonge makers die met aanstekelijke energie spelen, maar het ontbreekt aan een interessant doorgevoerd inhoudelijk concept, een kritische blik die de voorstelling zichzelf doet ontstijgen.