De triple bill Climb the Sky van NDT2 introduceert de nieuwe choreografische stem Noé Soulier, markeert de samenwerking met Crystal Pite en presenteert de terugkeer van Johan Inger. Het zijn mooie, beeldende choreografieën, met weinig spanning.

Choreograaf Crystal Pite maakte Ten Duets on a Theme of Rescue al in 2008, nu beleeft het stuk zijn NDT-première. Het zijn tien duetten, gedanst door vijf dansers. Er worden intieme beelden gecreëerd door de gedimde staande lampen die in een halve boog verspreid op het podium staan. Soms wordt er door dansers een lamp verplaatst, wat cineastische effecten geeft. Met de snel zwiepende armen en strakke beenbewegingen doet Pite’s dansstijl denken aan het werk van Jiří Kylián, die bijna een kwart eeuw artistiek leider van NDT was en het gezelschap wereldwijd op de kaart zette.

Pite zegt dat ze in haar werk op zoek ging naar beelden die redding opriepen. Die beelden kunnen zeker worden herkend, bijvoorbeeld doordat de dansers elkaar een arm toereiken. Daarbij rijst wel de vraag waarvan deze mensen dan gered zouden moeten worden. Het ziet er in ieder geval niet hoopvol uit. De dansers stralen vooral wanhoop uit in een duister lichtplan op melancholische muziek van Cliff Martinez. Technisch zijn de dansers subliem. Het ziet er mooi uit. Dat staat buiten kijf.

In Noé Souliers choreografie About Now bewegen de dansers – op de muziek van Bach – vloeiend als zeewier, bijna in een trance komend. Daarna wordt de dans afgewisseld met een meer staccato, abrupte stijl, waarna uiteindelijk de golvende bewegingen weer terugkeren. Wat de centrale boodschap is van het stuk is onduidelijk. Volgens het programma probeert Soulier ‘het lichamelijke geheugen van het publiek te activeren via bewegingen die refereren aan afwezige objecten of gebeurtenissen’. Achter mij heeft een oudere vrouw met ‘ooh’ en ‘aah’ zitten kijken. Geluiden van verwondering. Ik vraag haar tijdens de pauze wat ze zo mooi vond aan About Now, waarna ze ‘beheersing’ en ’topsport’ noemt. Ze is onder de indruk van wat de dansers kunnen. Ik hoor alleen niets over een diepere emotionele beleving.

Na de pauze wordt er een NDT-repertoirestuk getoond van Johan Inger. Out of Breath maakte de choreograaf in 2002 naar aanleiding van een persoonlijke ervaring met de bijna-dood van zijn dochtertje die toen net was geboren. Inger maakte dit stuk over de dood en de fragiliteit van het leven zelf. In de voorstelling zijn er contrasten te zien tussen snelle en langzame bewegingen en hoge en lage niveaus (springen van het decorstuk). Buiten adem raken de dansers niet, wat ergens wel te verwachten was met zo’n titel. Het zou in die zin wel wat gevaarlijker mogen zijn, choreografisch uitdagender, spannender, snijdender. Het blijft veilig.

De avond was goed bezocht. NDT heeft een loyaal publiek. Toch zal ik blijven zeggen dat we in de hedendaagse dans verder moeten dan mooie plaatjes en fantastische danstechniek. Waar snijdt de inhoud? Waar zoekt NDT (nog) de spanning op?

Foto: Rahi Rezvani