De Parade in Rotterdam is begonnen, en dus sloeg het stralende weer om naar grijs. Dat is zo de afspraak, de laatste jaren. Het plein is nog sfeerloos, maar de voorstellingen worden al redelijk bezocht. In het Paradetheater speelt iET Clarity. Zo heet ook het laatste album van de groep, dat met veel lof werd ontvangen. Maar daarmee heb je nog geen theatervorstelling.  

iET bestaat op De Parade uit zangeres Lisa van Viegen, gitarist Budy Mokoginta en drummer Mark Schilders. Links op het podium staat de band, rechts een ruime Chesterfieldstoel met een schermerlamp ernaast en een tv.

Mokoginta opent het bal in een bad van echo. De kosmische geluidssoep duurt vrij lang, totdat Van Viegen gaat meedoen. Met haar mooie, rijke, flexibele stem zingt ze onverstaanbare dingen. Aan haar woorden is vaak geen duidelijk begin en einde te horen; dan hou je alleen sfeer over. Ze speelt ook aangenaam trompet. Mokoginta vult aan op steelgitaar en Schilders drumt avontuurlijk. Samen maken ze iets in het spectrum van jazz, folk en zanger-liedjesschrijversliedjes.

Twee dansers van Conny Janssen Danst werken mee aan Clarity. Yoko Ono Haveman verkent de ruimte met onderzoekende, soms ongemakkelijk sidderende bewegingen en kan later in een duet niet loskomen van de lippen van Ricardo Vera Afanador. Davide Bellotta tekent voor de choreografie, en voor de videobeelden van mensen in een ongeveer naoorlogs Nederland op de tv. De functie daarvan is onduidelijk. Volgens de website van Conny Janssen gaat het om familie van iET.

Dat is het probleem van de voorstelling: ze communiceert voor geen centimeter, omdat de performers enorm ingetogen zijn en de verbanden tussen de voorstellingselementen onduidelijk blijven. Misschien ligt het aan de vroege voorstelling die ik zag, zowel op de avond als in de serie. Er zijn goede musici en goede dansers aan het werk, maar er is weinig contact tussen hen onderling en met het publiek. Clarity komt nauwelijks over het randje van het podium heen.