Tijdens het Comedytrain International Summer Festival treden zes weken lang Engelstalige comedians op in Toomler. In de vierde week komen Markus Birdman en Phil Kay naar Amsterdam. Birdman deed afgelopen woensdagavond een extra lange set, om Kay te vervangen. Door de problemen op Schiphol met de brandstoftoevoer, was Kay namelijk verhinderd. De rest van de week zullen Birdman en Kay wel samen optreden.
Birdman zit al twintig jaar in het vak, en komt al vijftien jaar in Toomler. Een doorgewinterde comedian dus, die zijn eigen stijl behoorlijk in de smiezen heeft. Hij put inspiratie uit zijn dagelijks leven. Anekdotes over (de verloofde van) zijn ex-vrouw, overmatige drankconsumptie en seksgerelateerde onderwerpen zijn goed voor een snelle lach, zijn dochter vormt aanleiding voor genuanceerdere standpunten.
Zijn dochter, veertien jaar, is de inspiratie voor het verhaal dat hij voorleest, waarbij hij wordt bijgestaan door cartooneske illustraties die op de achtergrond worden geprojecteerd. Sprekende, kleurrijke popart, waarmee Birdman zijn kunstacademie-achtergrond demonstreert. In Toomler vertelt hij een geüpdatete versie van het Bijbelverhaal, met roodkapje (Maria) en de boze wolf in de hoofdrol. In het verhaal verwerkt hij kundig de anekdotes uit zijn set, en houdt zo de luisteraar betrokken.
In zijn set kijkt hij op een haast antropologische manier naar de generatie die zijn dochters wereld heeft vormgegeven: de millennial. Daar liggen een hoop platgetreden paden op de loer, want de millennial is al veelvuldig becommentarieerd. Dat weet ook Birdman, die zichzelf in allerlei bochten wringt om een progressieve opvatting te promoten, terwijl hij toch commentaar levert op de generatie die hem opvolgt.
Hij toont zich een allemansvriend, bemiddelaar tussen twee generaties. Als hij geestdriftig vertelt hoe hij door voortschrijdend inzicht is gestopt met het afdoen van dingen als wijn drinken en afval scheiden met de woorden ‘a bit gay’, geeft hij twee zinnen later aan dat hij vreest dat de millennial-generatie soms ook te snel gekwetst is.
Controversiële of vernieuwende standpunten hoef je niet te verwachten in deze bemiddelende strategie. Wel hangt hij hiermee comfortabel tussen de extremen in. Zo legt hij op een vermakelijke manier de emancipatiestrijd van millennials uit aan voorgaande generaties, en inspireert hij met een beetje geluk het comedypubliek vaker stil te staan bij hun woordgebruik.
Foto: Phil Kay (l) en Markus Birdman (r)
