‘Ach, het leven is tegenwoordig één grote auditie!’ roept een meisje treurig. Zij heeft gelijk. De wereld is een grote reality show geworden waarin we allemaal proberen voor de camera’s onze rollen zo goed mogelijk te spelen.  Zelfs een geboorte moet zo nodig live worden uitgezonden. Als je niet oppast wordt je leven van nog vóór de wieg tot ver ná het graf bekeken door de camera’s. Wat is dan nog echt? Niet veel moois. Ambitie, egoïsme, verraad, eenzaamheid, de dood. De kleine musical Circus van het M-Lab in Amsterdam-Noord is niet vrolijk, wel heel interessant.

Voor dit Circus heeft Eva Gouda, die het script schreef, twee fenomenen samengevoegd. Het draait om een wekenlang durende dansmarathon, die met al z’n ups and downs live op tv wordt uitgezonden. De overdreven enthousiaste floor manager (Daniel Boissevain) wil er alles uithalen: ’Regels zijn niet heilig, kijkcijfers zijn heilig.’ Alles moet worden getoond: ruzies, falen, weglopen, een trouwerij, de baby die wordt geboren en degenen die erbij neervallen.

Marius (een mooie rol van David Lucieer) vertelt het verhaal waarin hij toevallig is terechtgekomen. Hij is een naïeve, dromerige jongen die van de zee houdt en eigenlijk filmregisseur wilde worden. Maar als hij op een pier een circustent binnenloopt, klampt de wanhopige Victoria (Lottie Hellingman) hem aan en dwingt hem haar danspartner bij deze marathon te worden. Wie is deze Victoria? Marius steunt haar, maar snapt niets van haar. Zij wil in deze wereld van reality een daad stellen die écht is. Zonder te beseffen dat zij daarmee de hoogste droom van de reality-showmaster waarmaakt en tegelijk Marius tot spelleider promoveert. Het gaat in snelle schokken, maar haar echte daad is noodzakelijkerwijs ook weer show geworden.

Het is een ingewikkeld verhaal voor een musical. Want waarom wil Victoria zo’n ultieme daad stellen en waarom steunt Marius haar daarin? Dat komt er niet helemaal uit. Maar dat is niet erg, daarom is het ook een musicallaboratorium, in een oud fabrieksgebouw aan het IJ. Intussen zien we een boeiende voorstelling, met mooie, efficiënte muziek en liedjes van Helge Slikker. We zien twee ijdele acteurs die elkaar op zoek naar roem en werk gemakkelijk in de steek laten (Thirsa van Til en Kevin Hassing), we verbazen ons over een keiharde moeder en haar ongelukkige, volgzame dochter (Christine van Stralen en Sofie Habets), we staren verbijsterd naar een timide, zwangere vrouw en haar veel te enthousiaste man (Fancy Arensman en Olivier Bracke) en we vergapen ons aan een hip stel dansers (Marloes van der Sterre en Ian Volwater). Ze beginnen vol glamour en vuur aan de danswedstrijd, maar dreigen op den duur allemaal ten onder te gaan, ze gaan elkaar haten en kiezen alleen maar voor zichzelf.

De voorstelling is zeer genuanceerd en is intens geregisseerd door Sieta Keizer, die bewust het dansen tot een minimum heeft beperkt om de dialogen genoeg ruimte te geven. Het publiek zit gedeeltelijk op adventure seats op het toneel en wordt zo nog dichter op de handeling gedrukt. Er is geen ontkomen aan, de wereld achter alle show is keihard en inktzwart. Maar iedereen blijft toch bezig de show te stelen. Net als deze beginnende spelers van M-Lab. Met succes. M-Lab is niet zomaar een schakel tussen beginnende musicalacteurs en de beroepspraktijk. Vaak slagen de makers bij M-Lab erin een zeer aansprekende, vlotte vorm te combineren met een maatschappelijk of menselijk probleem. In dit Circus is alles show, maar zozeer dat het bijna echt wordt.