Fluwelen handschoentjes zijn er tijdens de nieuwe bewerking van het balletsprookje Assepoester niet aan te pas gekomen in de coproductie van Het Nationale Ballet en het San Francisco Ballet. De vrijheid waarmee de enscenering van hun Cinderella door choreograaf Christopher Wheeldon en zijn team wordt gebracht, is zowel kleurrijk en kluchtig als bij vlagen adembenemend.

Het ballet in drie actes kent een duidelijke verhalende structuur, is gemakkelijk te volgen, maar wordt nergens voorspelbaar. Van het dramatische verlies van haar moeder als jong meisje en de vernederingen die Cinderella in de nieuwe gezinssamenstelling moet ondergaan tot de liefde die tussen haar en de prins opbloeit, de makers weten telkens de juiste toon te treffen in de overrompelende mise-en-scène.

Het licht dat Cinderella (Anna Tsygankova) beschijnt, terwijl zij dansend op de grote keukentafel haar familie bedient, is hemels. En aan het einde van de eerste acte, waar ronddraaiende parasols van boombladeren in koetswielen veranderen en Assepoester zich naar het bal spoedt, voortgetrokken op deze wagen door vier paarden, krijgt zij mythische proporties. Dat prins Guillaume (Matthew Golding) zijn hart verliest aan de lieflijke en vederlichte Assepoester is geen wonder, tegenover de boze stiefzussen en de bonte parade van buitenlandse prinsessen die de prins tijdens het bal voor zich proberen te winnen.

De hoge hoeden en jurken met strakke lijfjes en wijde rokken, de lijnen van het decor doen bij aanvang Dickensiaans aan, maar in tegenstelling tot die vaak grijze en grimmige wereld is het universum van kostuum- en decorontwerper Julian Crouch sterk ingekleurd. Datzelfde geldt voor de karakters, die op momenten zelfs karikaturaal zijn. Zo spelen de gemene streken van stiefmoeder Hortensia (Larissa Lehznina) en haar dochters Edwina en Clementine (Megan Zimny Gray en Nadia Yanowsky) zich niet af in het geniep en is Assepoester (Anna Tsygankova) niet het enige slachtoffer. Door de onderlinge competitie van de zussen in hun bespottelijke behaagzucht zetten ze zichzelf regelmatig op hilarische wijze voor schut, net als de met veel overtuiging gebrachte dronken stiefmoeder.

In de invulling van deze karakters floreren de sterdansers van Het Nationale Ballet. Anna Tsygankova en Matthew Golding vormen een droomkoppel, ook de overige rollen worden met verve gedanst. Daarbij is de choreografie van Christopher Wheeldon in de solo’s en duetten van dit paar indrukwekkend door de draaien, sprongen en duizelingwekkende lifts, terwijl de grote groepsstukken een grote variatie en vrijheid in beweging laten zien. Zonder de dramatische lading te verliezen, appelleert dit balletsprookje aan de magie van een Alice in Wonderland en de allure van een mode-ontwerpster als Vivianne Westwood. Met deze Cinderella heeft Het Nationale Ballet zowel een sterk visueel spektakel als een frisse losheid in huis gehaald, een grote aanwinst op alle terreinen.

(foto: Angela Sterling)