Bestaat dé Van-Manen-danser? Natuurlijk niet. Dé (enige echte) Van-Manen-danser is de grootmeester zelf: op zijn 88-ste waagt hij zich nog aan een swingend dansje in studio of huiskamer. Toch blijft het fascinerend te ontdekken wat een balletdanser precies in huis moet hebben om Van Manens raffinement op toneel tot volle wasdom te laten komen. (meer…)
Het in 1912 door Gertrude Stein geschreven gedicht If I told him: a completed portrait of Picasso is het muzikale fundament onder het ijzersterke duet Shutter shut van Paul Lightfoot en Sol Léon. Honderd jaar later heeft Picasso echter plaats moeten maken voor Hans van Manen. Een eenvoudige, maar geestige ingreep in de tekst die zijn uitwerking niet mist tijdens Celebrating Hans, het openingsprogramma van het Nederlands Danstheater. Het typeert de sfeer van de avond, licht van toon maar met een diep respect voor de tachtigjarige choreograaf.
Celebrating Hans begint met het werk van Hans van Manen zelf, dat in de vier gekozen choreografieën tot volle wasdom komt in de uitvoering door NDT1 en NDT2. Na Simple things (door NDT2, 2001) volgt Fantasia (NDT1, 1993). In Solo (1997) wisselen drie mannen elkaar in vliegende vaart af, in een virtuoos spel van snelle passen en sprongen. Kleines Requiem (1996) toont een wereld waarin iedereen slechts voorbijganger is. Relaties worden aangeknoopt wat tot wonderschone duetten leidt. Maar telkens bij het slaan van de kerkklok gaat een van de partners af en wordt zijn of haar plaats geruisloos ingenomen door een ander.
Hoe kun je iemand die alle prijzen en onderscheidingen al heeft ontvangen eer betuigen? Op die vraag kwam het NDT aan het einde van de avond met een weldoordacht antwoord in een wervelende show. Terwijl in chronologische volgorde filmfragmenten van oorspronkelijke choreografieën van Van Manen op een videoscherm passeerden, dansten de NDT-dansers in paren korte stukken in de originele kostuums op een onderliggende catwalk die tot in de zaal liep. De dansers hadden – naar de werkwijze van Van Manen – hun eigen creativiteit op de veelal sexy en swingende duetten losgelaten. Geen adagio’s en allegretto’s, maar popsongs schalden uit de boxen waarbij terloops werd gerefereerd aan de turbulente relatie van de choreograaf met het gezelschap met teksten als ‘Baby Come Back’ (na Van Manens afwezigheid van tien jaar bij NDT) en aan zijn werk met ‘Love is a battlefield’. Na een Grand Finale met herkenbare Van Manen-bewegingen door de twee ensembles kreeg de choreograaf toch een eerbetoon opgespeld, een in goud gegoten Hans van Manen-logo. Celebrating Hans was daarmee een briljant samengesteld eerbetoon dat de vaak zo nuchtere Van Manen zeker niet onberoerd liet.
(Kleines Requiem foto: Joris-Jan Bos)
