‘Natuurlijk mis ik je, ouwe trut’, verzucht moeder Lynn (Isa Hoes) als ze een momentje alleen is, tegen de urn van haar moeder die bovenop het kastje staat. Dochter Kyra (Teunie de Brouwer) stond erop dat oma’s urn daar geplaatst werd – Lynn had hem liever op de onderste schap gezet. Eenmaal aangekomen in oma’s Italiaanse vakantiehuis barsten de familiespanningen meteen los, en blijven op hilarische wijze escaleren.

Met Casa Mia brengt Bos Theaterproducties een snedige muzikale komedie naar de bühne, met een regie, tekst en cast die perfect op elkaar aansluiten. Met de gevatte ammunitie die Lucas de Waards tekst aanreikt, weet regisseur Xander van Vledder een grappig maar vinnig verhaal te vertellen. In het kluchtige decor van Michiel Voet, een retro vakantiehuis in de bergen, vuren de familieleden hun ergernissen en diepgewortelde issues met plezier op elkaar af, met als kers op de taart voor elk personage een eigen sololied (met muziek van Joep van Deudekom).

Naast moeder en dochter duikt ook tante Silvia (Peggy Vrijens) op en heeft Lynn een taxateur ingeschakeld (Joe Sinduhije) om de waarde van het huis te laten bepalen. Wat er precies moet gebeuren met het huis, de spullen en oma’s nagedachtenis, daar verschillen de drie vrouwen enorm van mening in. Kyra heeft alleen maar goede woorden voor oma over, Lynn en Silvia herinneren zich vooral een vrouw die niet goed wist hoe ze van haar familie moest houden.

De anekdote waarin Silvia vertelt dat moeder haar knuffelbeer af kwam pakken om die aan haar oudere zus te geven ‘omdat zij hem meer nodig heeft dan jij’ is exemplarisch: scherpzinnig in tekst, met het gekibbel lekker droog uitgespeeld, en met daaronder een wrang laagje dramatische ontwikkelingen.

Veel meer diepgang dan het vertelde verhaal an sich biedt Casa Mia niet, maar dat is ook niet nodig. Hoes, De Brouwer, Vrijens en Sinduhije zitten alle vier goed in hun rol en stuwen het verhaal met enthousiasme voort. De juiste grappen komen op de juiste momenten. Er wordt nogal wat afgevloekt, niemand neemt een blad voor de mond, maar alle grote emoties worden vakkundig tegen elkaar uitgespeeld.

De persoonlijke verhoudingen lopen over in de archetypes van de personages. Kyra is een Gen Z-wereldverbeteraar, die toegeeft dat zij ‘op zaterdagen ook liever gaat zuipen dan dat ze van de A12 wordt afgespoten’, maar als zij niet iets doet, wie dan wel? Toch zeker niet haar in krijtstreeppak gestoken moeder, die haar afzwemmen miste voor een boardmeeting, en haar losgezongen hippietante die de wereld over backpackt evenmin. Alle drie de personages worden bekritiseerd én begrepen en invoelbaar gemaakt.

Het gebekvecht wisselt dan ook met vaart af, met grote wereldse zaken op de achtergrond van het concrete familiedrama. De plotselinge bosbrand en de komst van de taxateur – die zijn eigen moedertrauma’s blijkt te hebben – zorgen daarbij voor een aantal avontuurlijke plottwists, die de verhoudingen alleen maar meer op scherp zetten.

Casa Mia doet waar Bos Theaterproducties goed in is, en doet dat ook nog eens voortreffelijk: een komische avond uit voor moeder én dochter.

Foto’s: Anne van Zantwijk