Deze keer gaan we op bezoek in het atelier van een beeldhouwer. Het is nog niet zo erg als dat van Francis Bacon, maar het staat er toch behoorlijk vol met grote en kleine hoofden uit steen of klei, stukken armen in gips, een blok steen, prullen, rondslingerend gereedschap en lampjes. Wij bezoekers zitten op kratten en voor ons liggen veel doeken en lakens. Die zullen vast van alles afdekken, denken we. We hopen op plotse verdwijningen en verrassende verschijningen.
Achteraan hangen grote lappen plastic. Daardoorheen zien en horen we iemand aan een heel groot hoofd werken. Hij slaat, hakt, boort, zaagt. Hij komt kijken, is verbaasd dat we er al zijn. Wat volgt is een vertelling over hemzelf en zijn broer, assistent/model. Hij gaat op zoek naar hem, ze vinden elkaar, en ze vertellen, kibbelen, maken ruzie, maken het goed, en vertellen.
Carrara is hard marmer, een steen die moeilijk te bewerken is, maar vaak met mooi resultaat. Ook deze nieuwste productie van Studio Orka is weer een productie die staat. Carrara is zo veel: een verhaal over beeldhouwen, verstenen, afstoffen, in stukken vallen, breken, lijmen en hakken. Over muzen, muizen en muizenissen in je hoofd. Over wat er in je hoofd kan broeden en over hoofden kneden, boetseren en een karakterkop scheppen waarin je een verhaal zou kunnen lezen. Een heel leven in één beeld. Maar het is ook een verhaal in het harde hoofd van de kunstenaar, die verbeten zijn artistiek ei wil leggen, die per se een goede neus wil boetseren en enorm baalt als het niet perfect lukt en dan het liefst zijn kop tegen de muur zou willen rammen.
Studio Orka bestaat nu tien jaar en is uitgegroeid tot hét theater op locatie. Een vijver, een zorgcentrum, een volkstuin, een tentje, een oever aan een rivier, een container, een kelder onder een flatgebouw: daar komt het publiek samen. De ene keer moeten de toeschouwers staan en te voet van plek tot plek meegaan, de andere keer krijgen ze een tribune of wat daarvoor moet doorgaan ter beschikking. De toeschouwers worden rechtstreeks met veel humor aangesproken en als het ware mee in het verhaal getrokken. Alles klinkt echt, wordt echt, realiteit en dramatische realiteit vermengen zich. En elke productie is een geslaagde productie, jaar na jaar. Na vijf jaar ontving Studio Orka al de Vlaamse Cultuurpijs voor Jeugdtheater. Hun voorstellingen zijn in een mum van tijd overal uitverkocht. Ze zijn in hun tien jaar al vijf keer geselecteerd voor het Vlaamse theaterfestival. En terecht. Ik denk dat nog geen enkel gezelschap, laat staan jeugdtheatergezelschap, zo’n palmares kan voordragen.
Carrara is weer een typische Studio Orka-voorstelling waarin vorm en verhaal, beeld en woord organisch in elkaar overgaan en de jonge en zeer zeker ook oudere toeschouwer bij zijn lurven pakken, met een lach en een traan. Het vormgeversduo Philippe Van de Velde en Martine Decroos is er weer in geslaagd een locatie met allerlei materialen en installaties te transformeren tot een verrassende, spannende plek waarin niet alleen de personages hun fantasie kunnen uitleven maar die ook de toeschouwers aandoenlijk prikkelt. Deze keer heeft Kwint Manshoven (van Kabinet K) mee geknutseld en getimmerd. Samen met spelers Joris Van den Brande en Stijn Van Opstal en dramaturge Mieke Versyp hebben ze het concept uitgewerkt tot een rijk visueel en verbaal theater vol spelplezier, spanning en ontroering.
Het is weer een beklijvende productie over gekneusde mensen geworden. Niet over kneusjes, maar over mensen met een steekje los, over gevoelige, eenzame, gekwetste mensen. Vurige en rustige dialogen wisselen af met ingehouden vertellingen en fysiek spel. Daartussendoor krijgen we nog visuele en auditieve materiaal-verrassingen. Langzaam krijgen we deze keer de liefde tussen de twee broers in beeld, en ontrafelt het verleden van de twee zich tot een beklijvend einde.
Foto: Phile Deprez
Kleren beschermen je tegen de grillen van het weer, kleren kunnen een ander mens van je maken, kleren kleuren je uiterlijk. Kleren zijn nuttig, de mens die de kleren maakt dus ook. Veel draait in dit stuk rond de kleermaker. Hij wil voor iedereen goed doen. Soms wordt het hem echt te veel, maar dan zorgt zijn goedheid dat anderen voor hem goed zijn. (meer…)
Geknotst wordt het publiek niet en wie hoopte dat er weer marshmallows de zaal in gemept worden, komt bedrogen uit. Er is immers weer veel mogelijk in de theaters, maar er zijn grenzen. En ook ditmaal is geen boomhut te zien. Wel stuiteren Christiaan Bloem, Chris Koopman en Olaf van der Ven weer als twee achtjarige ADHD’ers die hun medicatie zijn vergeten in de bewerking van het derde deel uit de populaire kinderboekenreeks van Andy Griffiths en Terry Denton. (meer…)
Wie herinnert zich niet de frustratie uit zijn of haar jeugd dat de volwassenen om je heen je niet serieus namen? Dat je dromen had en wensen, dat je voor je zag hoe je zelf je leven zou willen inrichten en dat niemand erop inging, of erger: dat ze het allemaal veel beter wisten en […]
