De afzetlinten lijken berekend op grote massa’s, maar er zitten maar vier mensen op de vele stoelen van de vliegveldwachtkamer. Een gezin dat van Curaçao emigreert naar ‘Hulanda’ blijkt nog wat onverwerkte spanningen te herbergen. Maar in Bye bye Banda Bou is de tekst te schetsmatig en het spel te flets om indruk te maken.

Esmée Pietersz-Ronde won met dit stuk, meer een Antilliaanse zedenschets dan een echt drama, de publieksprijs van het afgelopen Hollandse Nieuwe festival en daarom staat het nu enkele weken in regie van Peter Eversteijn als lunchpauzevoorstelling in Theater Bellevue in Amsterdam.

Het gezin bestaat uit een dominante en merkengeile moeder (Farida van den Stoom), een lapswanzende, passieve vader (Ignaro Petronilia) en een melancholieke puberdochter (Isabel Berenos). Ma, met een scheef geplakt Chanel logo op haar rolkoffer, wil weg, de andere twee niet en gaandeweg kom je erachter waarom.

Het probleem is dat de zwaktes van de tekst en van de spelers elkaar versterken. Het contrast tussen landerig afwachten en explosieve ruzies is veel te grof, de dialogen zijn krakkemikkig en geen van de spelers weet dat te overstijgen. Berenos krijgt bijvoorbeeld een nogal geforceerd jeugdtaaltje in de mond gelegd met veel OMG en whatever, maar durft dat ook niet echt overdreven uit te spelen. Wat een fel en hartstochtelijk familieconflict zou kunnen zijn wordt zo houterig en traag toneel. Wat ook niet helpt is dat er tussen de uitvoerig Papiaments sprekende acteurs en het Bellevue-publiek nogal een cultuurkloof gaapt.

Op een paar momenten wordt het even aardig: ieder personage heeft een monoloog die laat zien dat Pietersz-Ronde wel degelijk over taalgevoel en observatievermogen beschikt: de moeder die vertelt hoe sexy ze de woede van haar man vroeger vond, de dochter die beschrijft wat ze allemaal zal missen aan het eiland en de vader die aan het eind al zijn frustratie er in een teug uitgooit.

Maar verder zit je vooral te wachten tot Frank Sheppard, die achterin naast een rugzak zit, zich ermee gaat bemoeien. Maar helaas, hij zit er alleen voor een zeer kort mondharmonica-intermezzo.

En dan, net als het conflict op de spits is gedreven, houdt de voorstelling zomaar op, als de cliffhanger van een telenovela. Dat versterkt de indruk dat Bye bye Banda Bou in alle opzichten nog iets te pril is voor een lunchpauzevoorstelling.