De Dames voor na Vieren hebben tegenwoordig beiden een partner, een huis en schattige kindjes. En dat zullen we weten. De kleine Voor na Viertjes zijn ook maar direct hoofdrolspelers in Bruids- en grafwerk geworden. Een titel die de lading geheel dekt, want de voorstelling behandelt de ellende en vrolijkheid van een gesetteld bestaan vanaf de vrijgezellenparty tot het totale demasqué van de ouderdom en de dood.

Anne van Rijn en Hanneke Drenth vormen al enkele jaren een zeer sterk duo, dat opvallende programma’s maakt en twee keer werd genomineerd voor de VSCD-cabaretprijs Neerlands Hoop. Beloftes zijn de dames allang niet meer; ze vormen een duo waarvan een nieuwe voorstelling inmiddels wat extra verwachtingen schept.

In Bruids- en grafwerk worden ze begeleid en aangevuld door Daniël van Veen op piano. Ze hebben het openingslied over de menselijke aftakeling laten schrijven door Annie M.G. Schmidtprijs-winnaar Jan Beuving. Die extra’s geven het muzikale gedeelte een flinke meerwaarde. Het is interessanter en afwisselender dan voorheen. De zang was altijd al een van de sterke onderdelen van de twee en nu Van Rijn niet meer achter de vleugel hoeft plaats te nemen, biedt dat hen alle ruimte een lied ‘in beeld te brengen’.

Dat kun je aan Van Rijn en Drenth heel goed overlaten. Mimisch zijn ze zeer bedreven. Naast de zang zijn slapstickachtige onderdelen een handelsmerk van hen geworden. Ook in dit programma springen die eruit, zoals het ‘mini-orkestje’ dat in de vleugel een feestje blijkt te vieren en door Van Rijn met zachte en harde hand wordt verdreven. Of, mooier, het zittend ballet waarin ze de verslaafdheid aan de smartphone uitbeelden en de gevolgen ervan. En het bezoek van twee moeders aan het café, waar ze zich nog eens volop laten versieren. Een sketch waarbij ze slechts een paar jassen nodig hebben.

Knap gedaan en leuk. Verder loopt Bruids- en Grafwerk bepaald niet over van de verrassingen. De Dames voor na Vieren voeren ons keurig en met alle theatrale gaven die ze hebben langs de worsteling van de moderne moeder, de sleur van het huwelijk, het kind als allesbepalende factor, de marteling van schoonouders en de aftakeling. Maar echt originele invalshoeken hebben Drenth en Van Rijn niet gevonden. Een roze wolk wordt vanzelf een dreigende donderbui en ouderdom komt met bingo en gebreken.  Jammer dat de jonge moeders niet veel verder zijn gekomen.

Foto: Rebecca Bakker