We weten allemaal dat theater ons een paar uurtjes naar een andere, bijzondere wereld kan loodsen. Maar de hallucinerende manier waarop de Ashton Brothers in hun nieuwste programma het publiek in vervoering brengen en naar een ander universum schieten overtreft werkelijk alles.

Na het vertrek van Pepijn Gunneweg is zo nu en dan aan de personele samenstelling van de Ashton Brothers gesleuteld, met Pim Muda, Joost Spijkers en Friso van Vemde Oudejans als basis. Voor de duizelingwekkende variété-show Brothers is de groep versterkt met het duo Niek & Guy, dat in april van dit jaar het publiek van de sokken blies tijdens de finale van de Wim Sonneveldprijs van het Amsterdams Kleinkunst Festival. ‘We hebben de winnaar’, riep presentator Ronald Snijders destijds behoorlijk voor zijn beurt uit na het openingsoptreden van Niek en Guy met hun programma Es Rever.

Het enthousiasme van Snijders was begrijpelijk, want wat Niek Takens en Guyllaume Wibowo daar lieten zien was niet alleen variété van een ongekende schoonheid, maar zij combineerden het ook nog eens met een vleugje fysieke, geestige grofheid in de stijl van Waardenberg & De Jong. De hoofdprijs ging die avond naar Luuk Ransijn, die de wetten van het traditionele cabaret goed had geleerd, maar Niek & Guy stalen de show. Takens (die al eens eerder met de Ashton Brothers meedeed) is al jaren een gevierd goochelaar op vele internationale podia, net als zijn maatje Wibowo, die opgeleid is als balletdanser. Met dit tweetal erbij overtreffen de Ashton Brothers zichzelf en dat is geen geringe prestatie als je kijkt naar de spectaculaire en verfijnde voorstellingen die al op hun cv staan.

Het Waardenberg & De Jong-effect was zichtbaar in een act waarbij een deel van het publiek ruimte moest maken, want de troep kwam uit alle kanten naar beneden gedonderd en de acrobatische toeren aan de stok boven de zaal deed de kroonluchter van de Haarlemse Stadsschouwburg vervaarlijk heen en weer zwiepen. Zinderend.

De subtiliteit zat onder meer in een buitengewoon knap handschaduwspel op de muziek van Perfect day van Lou Reed. De lieflijkheid veranderde in een gruwelijk bloedbad, waar een maatschappelijk statement uit kon worden gefilterd. Het geweld van Brothers zat ook in een massale vechtpartij met geweldige geluidseffecten, waardoor een mix ontstond van een over the top Chinese martial art film en een dolgedraaide spaghettiwestern. Oh ja, en de nodige Comedy Capers.

Het beschrijven van de scènes is onbegonnen werk. Niet alleen omdat het er zo veel zijn (het tempo ligt akelig hoog), maar vooral omdat je nauwelijks beseft wat je overkomt op het gebied van muziek, humor, fysieke acrobatiek én engagement. Misschien is het beste om een aantal kreten uit het aantekeningenboekje van de verblufte recensent op een rijtje te zetten.

  • Het varíété is wéér naar een hoger niveau getild
  • Een jaar uitverkochte zaal in Las Vegas
  • Magical Mystery Tour
  • Zelfs de anarchistische Waardenberg & De Jong zullen met open mond staan kijken
  • Wat schattig, die ode aan Tommy – fez – Cooper
  • Een wonder dat regisseur Peter de Baan niet knettergek is geworden van al die buitenissige ideeën van die mafketels
  • Cirque du Soleil, eat your heart out
  • Decor- en kostuumontwerper Jan Aarntzen is nóg een stap verder gegaan in zijn aantrekkelijke excentriciteit
  • Technische hoogstandjes die je bij een Cameron Mackintosh musical verwacht
  • Iedereen die nog durft te beweren dat we het nu wel weten met de Ashton Brothers moet verbannen worden naar een strafkolonie
  • A splendid time is guaranteed for all

Foto: Jaap Reedijk