Broos is een nieuwe dansvoorstelling van choreograaf Conny Janssen. Janssen liet zich inspireren door de broosheid van haar negentigjarige moeder en nam met haar dansers dat thema als uitgangspunt om te onderzoeken hoe dit zich in verschillende levensfasen manifesteert.

Zo worden in het openingsduet van een man (Davide Belotta) en vrouw (Adi Amit) de onderlinge verhoudingen afgetast in schutterige aanrakingen. Opvallend, want meestal zien we vloeiende bewegingen en een overtuigende lichaamsbeheersing in de dans van Janssen. En daarmee is de toon gezet. Danseres Adi Amit transformeert meerdere malen in een baby. Met grote onschuldige ogen kijkt zij naar het publiek om enigszins onvast ter been naar voren te komen. Aandoenlijk? Een groepje dansers schuifelt met enige regelmaat over de vloer met gekromde rug, hier en daar rekt een trilling door een arm. Bij de herhaalde opkomst van dit clubje oude van dagen is zo nu en dan een lach in het publiek te horen. Een pril begin en ouderdom, het zijn de twee uitersten die er in Broos uitspringen.

In scherp contrast hiermee zijn een aantal andere scènes waarin de dansers met hun lichamen in controle vloeiend of juist krachtig bewegen. Verschillende formaties wisselen elkaar af, van het kleine, persoonlijke naar het grootschaliger massale als een stevige puls de lijven opzweept.

Maartje Teussink tekende voor de muziek en speelt tijdens de voorstelling piano, bas en gitaar en zingt. Haar stem klinkt op momenten melancholisch of fragiel, op andere steunt zij de dansers in hun weg over het toneel. De tand des tijds heeft ook het toneelbeeld van Thomas Rupert aangetast. Het blauwe behang boven de houten lambrisering op het voorste deel van het toneel is op verschillende plekken flink afgebladderd, door de witte ondergrond wordt zo een wolkendek zichtbaar. De strook lucht die hiermee boven het toneel hangt, is de doorkijk naar het woud dat de achterwand vormt.

Hoogtepunt van de voorstelling is het duet van Remy Tilburg en Youp Scheffer, zij weten de toeschouwer moeiteloos mee te nemen. Moeilijker is dat in de rest van de voorstelling. Soms zijn de bewegingen kleiner, of fladderig, maar van breekbaarheid of kwetsbaarheid is weinig te zien. Daarvoor is het contrast tussen de kwaliteiten van de dansers en het thema dat zij onderzoeken te groot en daardoor overtuigt Broos niet echt.

Foto: Andreas Terlaak