Het was een aantal jaren geleden best een leuke kennismaking met Yvonne van den Eerenbeemt tijdens de finale van het Amsterdams Kleinkunst Festival. Energiek, grappig, een originele inval…, genoeg om nieuwsgierig te blijven. Na haar debuut Sirene is er nu Bronst en deze nadere kennismaking is een bittere teleurstelling.
Vrouwtjes en mannetjes, imponeren, verleiden en afstoten. Vanaf de oertijd tot nu. Daaromheen heeft Van den Eerenbeemt haar programma opgebouwd. De natuur biedt talrijke voorbeelden van bronstige gedragingen van mannetjes die een vrouwtje het hof willen maken en vrouwtjes die nogal kieskeurig de partner kiezen die voor haar nakomelingen moet zorgen. Neem de paradijsvogel die Van den Eerenbeemt ten tonele voert. Het vrouwtje kijkt na diens paringsdans nogal minzaam, maar dat kan evengoed komen omdat Van den Eerenbeemts hysterische versie solliciteert naar een genadeschot. Paradijsvogels zijn een uitstervende soort, maar tóch.
Als je als 37-jarige bent verlaten, moet je alle registers opentrekken om weer ‘aan de bak’ te komen. Aan de man dus. Dat is een thema waarmee een cabaretier anno 2019 werkelijk geen enkel paadje meer kan inslaan dat al niet volkomen kapot getrapt is. Van den Eerenbeemt deed het toch en probeert de dierlijke driften op de mens te projecteren. Dus dat biedt hoop op nieuwe vergezichten.
Maar het enige vergezicht dat ze biedt is aan haar gynaecoloog, met haar benen wijd, bronstig fantaserend. Want hij lijkt op – nee maar! – George Clooney. Ze doet een gesproken contactadvertentie voor de mannen in de zaal, doet mee aan Heel Holland Bakt om met kookkunsten te kunnen imponeren ze heeft een blind date. Met cavia op het menu. Het pijnlijke is dat je aan dit soort scènes weer eens ziet dat er een groot verschil zit tussen lollig doen en leuk zijn.
Nagenoeg alles in Bronst gaat in de overdrive. Met maniertjes en geluidjes, gebaartjes, gekke bekken, typetjes, schreeuwen en chaos. Daar haalt ze nog wel de lach mee op, niet met goede grappen en leuke verhalen. Een aantal onderdelen, zoals een bedroevende publieksparticipatie op toneel, rekt ze tergend lang uit. Zelden is het kort en bondig en to the point, nergens neemt ze even gas terug, behalve in een paar aardige liedjes, waarbij ze wordt begeleid door gitarist Peer Thielen.
Van den Eerenbeemt zal zich bij het schrijven van Bronst heus hebben afgevraagd wat ze ons wil vertellen en waarom we het allemaal zouden willen weten. Maar veel meer dan een op hol geslagen paradijsvogel heeft ze niet te bieden.
Foto: Bullet ray
Yvonne van den Eerenbeemt
Uitvoering muziek:
Peer Thielen (gitaar)
auteur: Yvonne van den Eerenbeemt (teksten)
Michaël van Buuren (tekstbijdragen)
regie: Michaël van Buuren
muziek: Sjors van den Eerenbeemt
Peer Thielen
arrangementen: René van Mierlo
Peer Thielen
decor: Raphaël Stegman (decorschildering)
licht: Eelke Slooten
Theatervogels
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
Yuri Disseldorp, de pratende helft van het cabarock-duo De Vriendendienst, is vernoemd naar de Russische kosmonaut Yuri Gagarin, die in 1961 de eerste mens in de ruimte was. Of, zoals cynische Russen zeggen, de eerste mens die terug is gekomen uit de ruimte. Die naam bezorgde Yuri Disseldorp eigenlijk al vanaf zijn geboorte een identiteit met een vraagteken. (meer…)
Goed of slecht: anderhalf jaar werk van een kunstenaar wordt hier respectloos behandeld.
Een recensent heeft de creatieve worsteling niet gehad en schrijft in een afgemeten tijd
zijn stukje. Trouwens: Hoe kun je over een voorstelling oordelen als je naar het
theater komt om te oordelen? Dat laatste is iets anders dan ONDERGAAN.
Laat iedere recensent de volgende eenvoudige regel in zijn / haar oren knopen:
KIM KIM. Of wel: Kritiek Is Makkelijk, Kunst Is Moeilijk.
Dank je wel Arie Vuyk. Wijze woorden.
Persoonlijk heb ik samen met vriendinnen namelijk erg genoten en gelachen tijdens de voorstelling van Yvonne.
Het pijnlijke is dat je aan dit soort recencies weer eens ziet dat er een groot verschil is tussen juiste observatie of gewoon een zure blik
‘Ruud Buurman zal zich bij het schrijven van deze recensie heus hebben afgevraagd wat hij ons wil vertellen en waarom we het allemaal zouden willen weten.’ Ik persoonlijk heb enorm genoten van deze prachtige op hol geslagen paradijsvogel en mijn gelach en gegniffel werd ondersteund door de rest van de zaal :)
Enorm gelachen en genoten van de liedjes. Verrassend hoe mooi ze kan zingen!! Volgende keer ga ik heeel graag weer!!!
ik denk dat deze recentie is geschreven door een 37 jarige alleenstaande vrouw zonder kinderen… die bij lange na niet de inhoud, noch de humor, noch de klasse van Yvonne van den Eerenbeemt heeft
In een podcast op zwartekat.nl zegt Ruud Buurman dat zijn recensie ‘ook maar een mening is’. Jammer dat dit wijze en relativerende inzicht hem even had verlaten bij het schrijven van deze werkelijk vernietigende recensie. Ik heb een heerlijke avond gehad en dat gold voor de hele zaal, die volledig uitverkocht was. (Haarlem, 4 juni)
Meneer Buurman wij hebben zelden zo’n originele cabaretier gezien.
Afgelopen vrijdag (24 januari 2020) naar ‘Bronst’ van Yvonne van den Eerenbeemt in MIddelharnis geweest. In tegenstelling tot azijnzeiker Buurman genoten van begin tot eind. Met name de paringsdans van de paradijsvogel was voor mij een absoluut hoogtepunt. Van den Eerenbeemt is een veelzijdig cabaretier die al zingend de strijd om in leven te blijven op uniek wijze vorm geeft. Vraag me of of die Buurman naar een andere voorstelling heeft zitten te kijken…
Frans Evers
‘Een paar aardige liedjes.’
Niet zo goed gezien he, Ruud?
Net pas gezien, op televisie. Wat een fantastische voorstelling!
Belachelijk om daar zo’n zure recensie over te schrijven. Ik heb bij vlagen dubbel gelegen. Natuurlijk zitten er best flauwe stukjes tussen, al bleek de zaal daar ook nog erg om te lachen. Kwestie van smaak dus. Ik vond het geweldig!