‘Veel mensen zoeken een huis, maar slechts weinigen vinden een thuis.’ Deze oneliner uit de voorstelling Brickman Brando Bubble Boom vormt de leidraad voor een beeldende, indrukwekkende voorstelling over de zoektocht naar het ideale onderkomen, die iedereen maakt.

De voorstelling door het Spaanse gezelschap Agrupación Señor Serrano bezoekt Theater Bellevue tijdens het International Poparts Festival. De uitvoering neigt eerder naar objecttheater of performance dan poppentheater, hoewel het festival de grenzen zeer ruim stelt. En terecht. De vier acteurs bouwen van helwitte schotten piepschuim een huis op, energiek en razendsnel. Ondertussen projecteren ze op een scherm het levensverhaal van Sir John Brickman, naar eigen zeggen de eerste negentiende-eeuwse projectontwikkelaar die in Londen verantwoordelijk was voor huizen- en appartementgebouwen. Het lijkt aanvankelijk een biografisch relaas, maar aan het slot memoreert een speler dat we ‘fictieve personages als Brickman nodig hebben om meer te weten te komen over huizen’.

Fictief of niet, het verhoogt wel de spanning van de voorstelling. (Een zoektocht op internet levert overigens geen hits op bij John Brickman…) Het is fantastisch te zien hoe het witte huis gebouwd wordt, met muren, dak en al, en dat de spelers ermee rondrennen alsof het van speelgoed is. Tamelijk onverwacht projecteert een van de acteurs, de inventieve technicus van het gezelschap, filmbeelden van Marlon Brando op de witte zijmuur. We zien een heel jonge Brando die vanuit zijn huis nabij Los Angeles het spectaculaire uitzicht over de stad roemt.

Kort daarna bengt een animatiefilm, vergelijkbaar met de werkwijze van het Nederlandse gezelschap Hotel Modern, het verhaal van Brando die in Frans-Polynesië een eiland koopt en daar zijn eigen paradijs wil scheppen. Hij bouwt een huis, zorgt voor een telefoonverbinding, er komen vrouwen en hun kinderen. Maar al snel vervalt het paradijs, vindt er moord en zelfmoord plaats en trekt een doodvermoeide Brando zich aan het slot terug. Hij zal nooit meer een voet op zijn gedroomde eiland zetten. Zijn afscheidsspeech ontleent het Spaanse gezelschap aan een scène uit The Godfather (1972), waarin Brando met aangrijpend-lage stem zijn kameraden toespreekt.

Het Brando-verhaal en het Brickman-verhaal krijgen een ingenieuze vervlechting. De geprojecteerde tekst geeft aan dat Brickmans sterfjaar samenvalt met Brando’s geboortejaar, 1924 in Omaha, Nebraska. De toeschouwer is gewaarschuwd: dit toeval is te groot. De combinatie van projectie, filmscènes, hypnotiserend-ritmische muziek en teksten maken Brickman Brando Bubble Boom tot een veelzijdige voorstelling, waarin technisch vernuft een belangrijke rol speelt. De acteurs onderscheiden zich niet door opvallende kostumering, integendeel. Ze zijn alledaags. Een van hen toont gelijkenis met de jonge Brando. Het ‘Bubble Boom’ uit te titel heeft te maken met de bubbelende overdaad aan beelden die op het huis worden geprojecteerd. Een zeldzaam mooie en ontroerende voorstelling. Het slot geef ik liever niet prijs, dat geef ik aan de toekomstige toeschouwer als verrassing.

Foto: Alfred Mauve