Theatermaker Jan Wienowiecki is nooit uit de kast gekomen. Niet nodig, vond hij altijd. Zijn homoseksualiteit is niet het enige, en al helemaal niet het interessantste, aspect van zijn identiteit.

Bij aanvang van Boycot Identity vallen we midden in een persoonlijk ‘roségesprek’ tussen Wienowiecki en medemaker Roán ten Cate. Het speelt zich af tijdens de Parade Utrecht in 2022. Wienowiecki heeft net zijn voorstelling Claiming Identity gespeeeld, als Ten Cate hem vraagt: ‘Als je hele identiteit bestaat uit anti-identiteit, hoe kun je dan zeker weten dat je gay bent?’ Die vraag vormde de basis voor deze nieuwe voorstelling.

Daarin onderzoekt Wienowiecki in hoeverre hij zeggenschap heeft (of neemt) over wie hij is. Speciaalbierexpert, om maar iets te noemen, kun je volgens hem alleen maar worden als je daar op een dag zelf toe beslist. Zijn kledingstijl komt doorgaans voort uit verzet: naar de middelbare school ging hij in pak om zich tegen zijn vader af te zetten, tussen zijn stijlbewuste of flamboyante medestudenten op de toneelschool kleedde hij zich als technicus – korte broek, zwart shirt.

Dat zijn keuzes. Maar voor zijn liefde voor de kunst en voor de mannen, heeft hij nooit gekozen. Die zijn er gewoon, die waren er gewoon.

Wienowiecki neemt de toeschouwer mee in een openhartig – en soms uitwaaierend – zelfonderzoek, waarin hij nagaat tot wie hij zich aangetrokken voelt, in hoeverre hij ervoor kiest om zich tot hen aangetrokken te voelen en wat dat over hem zegt. Zijn interesse varieert van Stüssy-tienerjongens tot bier tankende rugbyers, en Wienowiecki, een volleerd kameleon, verandert zelf voortdurend mee.

Hij treedt de liefde opvallend rationeel tegemoet, een eigenschap waar hij zelf nog het meeste last van ondervindt. Ten Cate tekent af en toe voor een bescheiden bijrolletje, waarbij hij vaak aan een uitgestreken mimiek al genoeg heeft om een volwaardig personage op te roepen. Ondertussen demonteert hij op zijn gemak het decor.

Want terwijl Wienowiecki zich verliest in overdenkingen, in een aangenaam theaterrelaas dat naar het einde toe helaas wat te letterlijk en uitleggerig wordt, forceert Ten Cate hem tot iets wat hij door al dat rationaliseren nooit eerder actief gedaan heeft: hij komt (letterlijk) uit de kast, in het volle zicht van De Parade 2024.

Foto: www.hoffoto.nl