In de nieuwe voorstelling van schrijver/maker/performer Sarah Ringoet houdt ze zich weer bezig met haar favoriete onderwerp: de bitterzoete pijn van de liefde. Pijnlijk secuur traceert de voorstelling de verwijdering, vervreemding en verbittering van het einde van een relatie.

Het oeuvre van Sarah Ringoet is een wonderlijke mengeling van bewegingstheater en teksttoneel. Soms komt er nauwelijks tekst aan te pas – zoals in Simon Says, de voorstelling waarmee ze in 2006 debuteerde. Andere stukken bestaan juist alleen maar uit woorden. Het kunstenaarschap van Ringoet bestaat uit een strijd tussen die twee extremen; haar monologen zijn poëtisch-filosofisch, maar rauw en emotioneel geladen en lenen zich daarmee goed voor abstrahering door fysieke improvisatie. Als de taal het gevoel niet langer kan uitdrukken en de hunkering naar liefde, contact, verbinding, seks te veel wordt, neemt het lichaam van de speler het als vanzelf over.

Met Bodywarmer begeeft Ringoet zich op voor haar bekend terrein. In secure taal schetsen twee spelers (Inge Smolders en Ringoet zelf) het verliefde begin, het slepende midden en het verwoestende einde van een liefdesrelatie. Ringoet excelleerde er in haar eerdere voorstelling Stripped al in om de precieze pijn en verbittering van liefdesverdriet te vangen, en hier toont ze zich evenzeer een meester in de beschrijving van de wederzijdse irritaties en de daaruit voortvloeiende stellingenoorlog binnen een stuklopende liefde. De ultieme kracht van beide voorstellingen ligt hem echter in het blijvende verlangen naar de ander dat zo verdomd moeilijk te onderdrukken valt.

De casting van Inge Smolders is ook een gelukkige keuze. Hoewel Bodywarmer door Ringoet in 2012 als een tekst voor een hij en een zij werd geschreven, maakt het feit dat de voorstelling door een oudere en een jongere vrouw wordt gespeeld het stuk nog vele malen interessanter. Smolders en Ringoet vullen elkaar op de scène bovendien goed aan: de fellere Smolders is een geloofwaardige fatale liefde voor de introverte Ringoet, waardoor hun liefdestragedie van begin tot eind overtuigt.

Hoewel – niet helemaal vanaf het begin. De tekst van Bodywarmer is zo sterk dat de nogal illustratieve fysieke scènes er wat flets bij afsteken. Vooral de openingsscènes zijn te letterlijk, kennen weinig dynamiek en duren te lang. Ook de eerste tekstscènes zijn niet de interessantste van het stuk: Ringoets schetsmatige beschrijvingen van het initiële liefdesgeluk verraden haar ongeduld om zich op de misère te kunnen storten. Het doet denken aan de beroemde openingszin van Anna Karenina: ‘Gelukkige gezinnen lijken allemaal op elkaar, maar een ongelukkig gezin is altijd ongelukkig op zijn eigen manier.’

Als het ongeluk dan om de hoek komt, wordt Bodywarmer een voorstelling zoals alleen Sarah Ringoet die kan schrijven: een geestige, eerlijke en pijnlijke ontleding van twee brekende harten, waarin het hoogst specifieke en het algemeen herkenbare in perfecte balans zijn met elkaar.

Foto: Hans Speekenbrink