Midden op een kaal toneel staat een man met alleen zijn lichaam en zijn stem. Thomas Dudkiewicz, ook bekend van muziektheatergroep Urland, wil terug naar het begin van het theater: het vertellen van een verhaal. Hij doet met Bobby Baxter, Season 2 een dappere poging. Maar bij zo’n rigide concept moet je wel een sterke tekst hebben.
Als het dovende licht het begin van de voorstelling aankondigt, krijgt het publiek eerst de tijd om zich te bezinnen op de gebeurtenis die het gaat bijwonen. De stilte geeft ruimte voor concentratie en verwachting.
Dan komt de acteur binnen. Hij loopt langs de zijkant, achter een gordijn, en begint daar zijn verhaal over Bobby Baxter, een moordenaar voor wie de daad van het doden alleen niet genoeg is; hij is van het genre hoe wreder, hoe beter. Midden op het toneel, stijf rechtop in een zwart motorpak, armen langs zijn lichaam, vertelt hij verder.
Over een jongen die het Deense Sudstralen (als ik het goed heb verstaan) uitkiest als ideale stad om te leven, omdat alles daar niet te veel of te weinig is, maar precies goed. Hij doet er vriendschappen op, trouwt met Marie-Louise en wordt er dog keeper (Dudkiewicz speelt de voorstelling in het Engels). De stad wordt bijna leeggehaald door een mysterieus schip, bij de achtergeblevenen voegen zich de geestelijk niet erg uitgebalanceerde Samuel en uiteindelijk ook Bobby Baxter, dus de kans op een vreedzaam einde is klein.
Thomas Dudkiewicz kan vertellen. Hij beschikt over een arsenaal aan uitdrukkingen en stemmen. Die van Bobby Baxter lijkt gebaseerd op die van de Engelse acteur Alan Rickman, bij een groot publiek bekend als Sneep in de Harry Potter-films.
Door Dudkiewicz’ keuze voor zo weinig mogelijk theatrale middelen krijgt elk veranderend detail, bijvoorbeeld in licht, gebaar of uitdrukking, een grote lading. Soms lijkt hij woordloos verder te willen praten, op een manier die grenst aan overgeven. Met zijn ver doorgevoerde herhalingen zoekt hij de irritatiegrens soms op. Intussen is het vaak niet duidelijk wat hij wil bewerkstelligen met de veranderingen in licht en vertelwijze.
De website van Productiehuis Rotterdam kondigt aan dat de voorstelling twee uur duurt. Het is in werkelijkheid de helft, wat al aan de lange kant is. Wat eraan mankeert is een sterk verhaal, dat het bloed, geweld en de freaky details ook voorziet van psychologie en suspense – zeker als het de horrorkant opgaat.
Bobby Baxter, Season 2 laat wat zien van de mogelijkheden van Thomas Dudkiewicz, maar in deze uitwerking is zijn vertelling meer een etude dan een voorstelling.
Foto: Jochem Jurgens
