Wat doet een stel dat al zo’n vijftig jaar getrouwd is om het spannend te houden? Ze kruipen in de huid van iemand anders. Dit suggereert de openingsscène van Charlotte Jane Eyre Brontë & broer Branwell. In een korte dialoog zie je een verveeld echtpaar dat zich afvraagt of er nog wel aantrekkingskracht tussen hen is. Het gesprek lijkt nergens toe te leiden – dan maar toneelspelen. (meer…)
Ze is zo mooi dat mannen in aanbidding rozen voor haar deur leggen. Maar Psyché wordt daar alleen maar zo onzeker van dat ze wel dood zou willen. Haar zussen zijn jaloers en wat erger is, zelfs de godin van de liefde, Venus, is jaloers. Die ergert zich zo aan het succes van dit pubermeisje dat ze een plannetje bedenkt om van haar af te komen. En dat is een klusje dat haar zoon Eros mag organiseren.
Bloedmooi en zielsongelukkig van Theater Artemis is een fabel, lichtvoetig geregisseerd door Mirjam Koen. Schrijver Jeroen Olyslaegers bewerkte er een tekst uit de tweede eeuw voor, maar wie door de mythische uiterlijkheden heenkijkt, ziet dat het vooral gaat om een verhaal over volwassen worden. Psyché is zo onzeker dat ze zichzelf een monster vindt en eigenlijk dood wil. Wanneer ze de liefde (en de strubbelingen die daar mee gepaard gaan) leert kennen, groeit ook haar zelfvertrouwen. Dat zij de liefde leert kennen dankzij Eros, een puberende godenzoon, maakt het voor haar aanvankelijk niet makkelijk. Maar uiteindelijk overwint de liefde (en komt Eros achter het aanrecht terecht).
Olyslaegers tekent de tegenstelling tussen mensen en goden met milde ironie. Hun zwakheden zijn maar al te herkenbaar. De toeschouwer kan met hen meeleven, maar Olyslaegers laat ook de vermakelijke kant van hun geploeter zien. De godin van de liefde gedraagt zich als een behoorlijk vals kreng dat zich bepaald niet altijd even verheven uitdrukt. Marlies Heuer maakt van haar een fraai karakter met scherpe tong.
Psyché wordt heen en weer geslingerd tussen haar grote gevoelens. Ze weet er geen raad mee. De jonge actrice Jamie Grant overtuigt in haar radeloosheid. In grappige intermezzo’s steekt de god Pan (energiek en met flair gespeeld door Romana Vrede) daar de draak mee, relativeert haar wanhoop en probeert haar met beide benen op de grond te zetten.
De omslag aan het slot van de voorstelling overtuigt niet erg. Alles komt een beetje abrupt op zijn pootjes terecht. Maar we hadden toch al het geruststellende vermoeden dat het in deze onderhoudende feelgoodvoorstelling wel goed zou komen.
(foto: Phile Deprez)