Ondanks de zomer sneeuwt het in Carré. De circusartiesten van Flip FabriQue zijn terug in het theater en begeven zich ditmaal in een winterwonderland. Waarom ze daarvoor gekozen hebben blijft een open vraag, maar de acrobatiek is opnieuw verbluffend.

Flip FabriQue is inmiddels een bekende naam in het Nederlands circuscircuit. Het Canadese gezelschap brak door met Attrape-Moi en gooide vorig jaar nog hoge ogen met Transit, waarin het eindeloze reizen van de groep een eigen voorstelling werd. Vernuftige acrobatiek, een gevoel voor scenografie en een aanstekelijke bravoure, dat is de succesformule van deze jonge honden uit Quebec.

Die formule is opnieuw aanwezig in Blizzard. Onder muzikale en vocale begeleiding van Ben Nesrallah laten de zes performers een aantal indrukwekkende routines zien. Bijzonder wordt het wanneer muziek en acrobatiek in elkaar overvloeien. Terwijl Nesrallah piano speelt, laat een groep acrobaten zich een voor een naar beneden vallen, landen met hun rug op een trampoline en veren behendig weer terug op het platform waar ze stonden. De spanning zit hem in het wel of niet halen van dat platform, en in de trucs die ze in de lucht uitvoeren. Tegelijkertijd ontstaat er een mooi ritmisch totaalbeeld, waarin de muziek van Nesrallah en de choreografie van de acrobaten een verband met elkaar aangaan.

Nog zo’n sterk moment vindt plaats wanneer Bruno Gagnon en Hugo Ouellet-Côté een jongleer-act doen in een glazen kubus, en de ballen van raam naar raam laten kaatsen. Er ontstaat een ‘sneeuwstorm’, die op zichzelf muzikaal wordt door de geluiden die de ping-pongende ballen maken. Diezelfde kubus wordt tegen het einde van de voorstelling scheef gezet, terwijl de groep er een kaarsrechte menselijke piramide in maakt. Mooie beelden maken kunnen de performers van Flip FabriQue wel.

Maar waarom ze geïnteresseerd zijn in de winter als een thema, blijft in de lucht hangen. De winter dient als raamwerk voor de routines, maar heeft weinig effect op de bewegingen en trucs die we zien. Het komt het meest tot zijn recht in de slapstick-intermezzo’s van William Jutras. Hij laat zich door zijn collega’s als een pop aankleden in verschillende lagen winterkleding of komt vast te zitten aan een (denkbeeldige) ijspilaar, die hij tegen beter weten in probeerde te likken. Sneeuwmachines worden gretig gebruikt en met een XL-wintersjaal wordt door de hele groep fanatiek touwtje gesproken. Het zijn vermakelijke acts, maar zelden dwingen wind, sneeuw en ijs de performers om echt iets anders te doen met hun disciplines.

Wanneer dat wel gebeurt, levert het direct iets interessants op. Even jongleert Flip FabriQue met sneeuwballen: koud materiaal dat eenvoudig smelt of kapotgaat. Daar zit een wereld van mogelijkheden achter, waar nog meer geëxperimenteerd mee kan worden. Desondanks is Blizzard een prima verkoeling voor de zwoele zomerdagen. Zelfs in een eeuwigdurende winter, zoals de groep deze voorstelling zelf omschrijft, maakt Flip FabriQue onverstoord circus. Dat is een prettig vooruitzicht.

Foto: Sebastien Durocher