Blind Spot – Rotterdam, een theatrale stadswandeling van choreograaf Jelena Kostić – onderdeel van de Rotterdam Architectuur Maand – vertrekt pal tegenover Hotel New York. Met een koptelefoon op en zweet tot diep in ieders decolleté worden de toeschouwers langs verschillende locaties ‘Op Zuid’ geleid.

Vijf performers staan dicht tegen elkaar aan de waterkant. In je oren klinkt een vrouwenstem (Gusta Geleijnse) die vertrouwen wekt: diep en warm wanneer zij vertelt over de geschiedenis van Rotterdam (1940, de bombardementen, een stad als vuurzee), helder en vragend naar het hier en nu, de architectuur om je heen, jouw persoonlijke dromen en verlangens. Terwijl het publiek luistert, kijkt het gezelschap je aan en vice versa. Het levert een vertrouwelijke dynamiek op, die je al tijdens de eerste vijf minuten verbindt met de onbekenden om je heen.

De volgende halte, het Lost Luggage Depot aan het Koninginnehoofd, blijkt een geschikte locatie voor dans- en freeruntaferelen. Kostićs gezelschap gebruikt de sculptuur om eroverheen te rennen, doorheen te glijden en elkaar erop omhoog te trekken. De scène heeft lang nodig om op gang te komen. Erg is dat niet.

Verderop maakt de groep dit goed door een strakgetimede choreografie op de Rijnhavenbrug, die de Wilhelminapier met Katendrecht verbindt. Het contragewicht van de brug bevindt zich niet zoals gebruikelijk in een kelder maar bovenop de brug. Deze ‘taartschep’ gaat op en neer bij het openen en sluiten van het beweegbare deel. Terwijl fietsers en voetgangers passeren tikt freerunner Blazej Jasinski moeiteloos de bovenkant van de ijzeren constructie aan. Met name danseres Isabelle Nelson maakt slidings die het publiek de adem doen inhouden: gecontroleerd, koninklijk trots.

Na versies in Tilburg (2021) en Maastricht (2022), creëert Kostić voor de Rotterdam Architectuur Maand deze nieuwe route door Rotterdam. In haar danstaal voert freerunning de boventoon. Rotterdam Zuid vormt daarvoor een uitstekend decor. Onderweg door de wijk maakt het gezelschap gebruik van de architectuur door erop te balanceren, overheen te hangen, tussendoor te bewegen. Een specifieke scène op een binnenhofje toont een liefdevolle choreografie, waarbij de oudere Josien Hennen telkens wordt opgevangen door de vier jongere performers. Tot drie keer toe laat ze zich achterovervallen, legt haar vertrouwen in andermans handen. Het levert een prachtig en ontroerend verstild portret tussen twee generaties op.

Kostić speelt in haar choreografieën met onze ideeën en verwachtingen over de ruimte om je heen. Ze plaatst rust tegenover onrust. Uit de koptelefoon klinken poëtische teksten, zoals: ‘We parkeren onze auto’s, bouwen huizen, planten zaadjes en geven ons dromen water.’ Het zijn kleine zinsneden over het menselijk handelen, die je even optillen uit de dagelijkse routine en overprikkeling van de stad. Daarmee is Blind Spot een geslaagde mix van freerunning, dans en architectuur. Precies na zestig minuten worden we afgeleverd in festivalhart de Maassilo. Rest alleen nog de vraag: welke stad volgt?

Foto: Nikola Kostić