Dansfestival Moving Futures presenteert op verschillende plaatsten in Nederland jonge choreografen van onder de paraplu’s van Dansmakers Amsterdam, Dansateliers (Rotterdam), DansBrabant (Tilburg), Generale Oost (Arnhem) en Random Collision (Groningen). De komende dagen doet Moving Futures Rotterdam aan.
Heeft de choreograaf te ver doorgeleerd, lukt het eenvoudig niet om te formuleren waar het hem of haar ongeveer om gaat of allebei? Dat vraagt een lezer van toelichtingen bij dansvoorstellingen zich wel eens af. Neem nou: ‘Door het delen van subtekst, aanleiding en context suggereert Ingrid op speelse wijze hoe de beschrijving van een situatie effect heeft op de beleving van de daadwerkelijke gebeurtenis. In een spel waarin symbolisch lagen worden afgepeld, navigeer je als publiek, door de blanco ruimtes in te vullen.’
Na bestudering van tekst en subtekst vermoedde ik dat er in de voorstelling met verwachtingen gaat worden gespeeld. Dat klopte. De choreograaf is de Noorse Ingrid Berger Myhre (1987), die houdt van taal en semiotiek (de leer van tekens). Ze werkt onder de vleugels van Dansateliers en voert haar werk Blanks zelf uit.
De voorstelling begint met tekens. Eerst verschijnt er een lijn op de muur, die een tekeningetje van een soort hond wordt, dan in een grappig spelletje gebarentaal op muziek. De taal verschijnt op de muur waarvoor Myhre danst. Als zij daarachter in een kamertje verdwijnt, staat er: ‘She will reappear in approximately 6 minutes.’ Even later kondigt de muur een kortere wachttijd aan en vertelt wat de danseres vervolgens gaat doen. Dan kan de kijker dat natuurlijk leuk vergelijken met de werkelijkheid; de spanning tussen verwachting en uitvoering is een beproefd theatraal principe.
Gepresenteerde elementen in de voorstelling, zoals het langgerekte hondje, komen later terug. Het verandert ook nog in een flamingo. De teksten leveren relativerend commentaar: ‘She is extremely busy doing nothing in particular.’ ‘Now comes a part where it may seem she’s improvising.’ Even later danst Myhre inderdaad wild door de ruimte.
Met het droge commentaar van de muur, het spel van verwachtingen die al dan niet worden ingelost en de Marthalerachtige geluidsgrapjes – de muziek wordt dof als de danseres in het kamertje verdwijnt – is Blanks een geestige, voorstelling. Dans die zichzelf relativeert: het kan. Trek je niks aan van de hoogdravende tekst vooraf en ga kijken: dit is dans met een glimlach. En lang niet zo ingewikkeld als de aankondiging.
Foto: Jenny Berger Myhre
