Mensen opnieuw en met andere ogen naar het bekende laten kijken is een ambitie van heel wat kunstenaars. Ook voor de Belgische choreograaf Benjamin Vandewalle. Hij stuurt in Birdwatching 4×4  een kleine groep toeschouwers in een soort rijdend theatertje, een grote doos met een venster, de stad in. Maar hij laat daarbij het alledaagse straatbeeld niet ongemoeid.

Birdwatching 4×4 staat in een kleine traditie. Eerder bracht het Festival a/d Werf, een van de voorouders van het huidige Spring Performing Arts Festival, de voorstelling Hartstocht (2004) van Roos van Geffen en Dries Verhoeven. Ze toonden de bezoekers die met spiegels op schoot zaten de stad, of liever ‘het plafond’ ervan, door het open dak van een auto. En Lotte van den Berg plaatste voor Gerucht (2007) een grote kijkdoos op een plein vanwaaruit toeschouwers acteurs konden volgen die zich tussen de voorbijgangers begaven.

Wat de voorstellingen gemeen hebben is dat ze proberen de alledaagse omgeving opnieuw actueel en boeiend te maken. Ook Vandewalle grijpt in het straatbeeld in. Zijn dansers duiken voortdurend in het beeld op. Aanvankelijk ziet dat er wat verontrustend uit: iemand ligt voor lijk op het trottoir, of als door kogels getroffen tegen een gevel. Maar al gauw worden de houdingen grappig of spectaculair (een handstand op de deurknoppen van een poort). Later bewegen de dansers met de wagen mee, eerst individueel daarna steeds meer samen dansend.

Gezien de vele nieuwsgierige voorbijgangers in de Utrechtse binnenstad die soms reageren op de dansers die hen voorbijfladderen, gaat dat wonderlijk soepel. Eenmaal uit de drukte eindigt de rit met enkele korte dansfragmenten tussen spiegelende panelen. Even waant de toeschouwer zich alleen met de danser tot hij in de spiegel zichzelf terugziet. En die andere toeschouwers.

Birdwatching 4×4 laat je de stad in een iets andere gedaante ervaren dan je gewend bent. De excursie in het vogellaarsnest doet dat op zo’n manier dat het vrolijk stemt, of het nu motregent of niet.  

Foto Ton van Til