Er was weliswaar een crisis voor nodig, maar inmiddels hebben de media volop aandacht voor de versnippering van de financiering in de podiumkunsten en de complexiteit van de sector. Een radicale hervorming lijkt onontkoombaar. (meer…)
Een oude man bespreekt films over Amerikaanse presidenten. JFK en Nixon vindt hij maar onzinnige linkse propaganda. Kevin Costner alleen al! Zelf is hij ook president geweest, de 38e, ergens in de jaren ’70, ene Jerry.
Als toeschouwer pijnig je lang je hersens, totdat je erop komt: het is Gerald Ford. Jerry (Willy Thomas) is een van de drie personages in Billy, Sally, Jerry and the .38 gun, van de jonge Vlaamse groep Steigeisen, een vergeten verhaal over een vergeten aanslag op een vergeten president.
Steigeisen is de groep van schrijver en regisseur Thomas Bellinck, die in 2009 als student aan het RITS bekend werd met de performance Sans papiers zingen de Brabançonne in de drie landstalen die per ongeluk geselecteerd werd voor het Vlaamse theaterfestival, en van acteur Jeroen Vander Ven. Hun nieuwste voorstelling opende de Voorjaarscollectie in Theater Kikker in Utrecht.
Vander Ven speelt Billy, een te dikke, alcoholische Vietnam-veteraan die stiekem homo is en Sally (Karlijn Sileghem) is een raaskallende huismoeder die betrokken raakt bij de radicale, maoïstische strijd en de moord op de president als enige middel ziet om de bestaande orde omver te werpen. De drie komen bij elkaar op het moment van de aanslag in september 1975: Sally wil schieten, maar Billy grijpt in en de kogel mist Jerry.
De tekst van Bellinck is erg sterk, vol suggestieve details over de tegenstelling tussen het Amerikaanse zelfbeeld en de werkelijkheid, met bijrollen voor een dronken Judy Garland, Godzilla en Harvey Milk. In die werkelijkheid zijn ze allemaal losers: de man die per ongeluk president werd, de vrouw die per ongeluk aanslagpleegster werd en de man die dat per ongeluk voorkwam.
Het is alleen jammer dat de enscenering een beetje rommelig is. Het stuk bestaat uit louter monologen, en de makers zoeken de visuele schwung in een dansje met communistische iconen, diaprojecties, een overdaad aan vrij realistische attributen en de aanslag zelf in filmische slow motion met stroboscooplicht. In beeld mist de voorstelling een duidelijk idee. Toch is het leuk, zo’n vergeten stuk geschiedenis op het toneel.
De eerste avond van de Voorjaarscollectie vervolgde met Titled van Nick Steur, later deze week is ook nog If… Then te zien.
