De Italiaanse danser Marco D’Agostin is meer dan danser en choreograaf, hij is ook zanger, verteller en bovenal een melancholieke man. Inspiratiebron voor de voorstelling Best Regards op Julidans vormt een brief die collega-danser Wendy Houstoun schreef als afscheid aan choreograaf Nigel Charnock, een van de oprichters van het Britse dansgezelschap DV8 Phsyical Theatre. De eerste woorden van de brief luidden ‘Dear N., you were too much.’

Met een mooi ingehouden vertelling in het Engels over Houston en deze brief begint D’Agostin zijn uitvoering. Charnock was een charismatische danser die iedereen aan het dansen kreeg en iedereen ook de schaamte om te dansen hielp overwinnen. Hij was ook iemand die elke keer een brief aan zichzelf en zijn publiek schreef, geadresseerd aan het theater waar hij optrad. Die brief las hij dan aan het slot voor. Ook D’Agostin had last van die embarrassment, want waarom zou je dansen als er zoveel onrecht is in de wereld? Uiteindelijk heeft D’Agostin zijn verlegenheid overwonnen en zijn performance is als een gedanste brief aan Nigel.

D’Agostin komt op door een glittergordijn, gekleed in wijdvallend shirt en broek. Hij rolt een smalle baan rood papier uit, diagonaal over de vloer. Zijn energie heeft alles te maken met bevrijding, met de ontdekking van de dans als pure fysieke noodzaak, zonder enige remming of terughoudendheid. Met attributen als een champagnefles met bubbels, confetti en bankbiljetten die hij rondstrooit bouwt hij voor zichzelf een feestje. Maar op wonderbaarlijke en poëtische manier geeft hij aan de gedanste uitbundigheid ook weemoed en melancholie mee, een beetje zoals je dat ziet bij zijn landgenoot de cineast Frederico Fellini.

De muziek, of eerder, de soundscape is gemaakt door LSKA, een Italiaans team voor sounddesign. Ze maakten de even meeslepende als barok-dreunende beat voor het lied dat D’Agostin voor zijn vriend Nigel schreef, met telkens terugkerende regels die over de dood gaan, zoals deze: ‘You died so I could live and dance, live and dance. You are the dark, I see the stars, I see the stars.’ In deze woorden schuilt de ultieme bevrijding die dans biedt. Door de associatie met de de dood is dit afscheidslied aangrijpend, en dat klopt uiteindelijk ook: Charnock stierf in 2012 op 52-jarige leeftijd aan kanker, de danser die ’te veel was’ verdwijnt in het duister.

Zo vormt deze prachtige, intieme en persoonlijke performance van D’Agostin een schakel in een ketting: eerst is er het afscheid van Charnock van zijn eigen gezelschap DV8; vervolgens is er de afscheidsbrief van Houstoun aan Charnock die zijn eigen weggaat; dan volgt zijn overlijden dat D’Agostin weer inspireert tot Best Regards als eerbetoon aan Charnock.

Aan het slot leest D’Agostin ook een brief voor, van een bevriende danser uit Florence. Wat een verrassende manier om theater te maken, van brief naar dans naar lied. Lange tijd blijft de liedtekst op het glitterdoek te voorschijn komen, hypnotiserend lang. De danser zelf is dan al af. ‘Leven en dansen’: daarover gaat deze uitvoering. Of eigenlijk: ‘Leven om te dansen’.

Foto: Roberta Segata