Ongeveer tachtig minuten naar de monotone stem van de Vlaamse comedian Philippe Geubels (1981) luisteren, kan een hele opgave worden. Ook al weet hij met zijn ogenschijnlijk vlakke intonatie de aandacht vrij lang vast te houden, en slaagt hij er met zijn bekende droge humor in de zaal in te pakken met enkele rake grappen, heeft Bedankt voor alles teleurstellend weinig om het lijf.

Het is leuk bedacht: een korte animatiefilm als opening, waarin de titel van de voorstelling centraal staat. Vervolgens speelt zijn gitarist met licht opzwepende muziek de zaal nog wat warmer, zodat er een mooie avond in het verschiet lijkt te liggen. Wanneer Philippe Geubels eenmaal zelf ten tonele verschijnt en achter zijn katheder plaatsneemt, is het wachten op de eerste droge grap van de Vlaming. Zijn stijl is in Nederland vooral bekend geworden door de tv-programma’s Mag ik u kussen? en De slimste mens ter wereld. Vaak zijn het dan vrouwen (of beter gezegd: zijn eigen vrouw) die het moeten ontgelden, en ook nu laat hij niet na hen te beledigen. Dat trekt hij breder naar zijn gezinsleven, bijvoorbeeld wanneer hij vertelt over de sleur, en het liever in het theater zijn dan thuis. Dat is bij wel bij meer cabaretiers het geval, maar hij doet er een geslaagde grap over stoepkrijt en kinderporno bovenop. Het zijn echter spaarzame momenten dat hij zijn komische talent weet te etaleren. Niet veel later dist hij niet veel meer op dan clichés over zijn nieuwe gezinssituatie.

Vrijwel alle onderwerpen blijven dicht bij huis en worden vaak niet of nauwelijks echt goed uitgewerkt. Er is een interessant betoogje over dankbaarheid en vriendelijkheid, of het gebrek daaraan. Zo worstelt Geubels met het idee dat iedereen een mening heeft, als het gaat om de opvoeding van zijn anderhalf jaar oude dochter. Het is jammer dat het daarna niet veel verder gaat dan gesteggel over croissants of luiheid als laatste taboe. Wel geestig zijn de anekdotes over een depressieve slager of ‘uitburgering’ van vluchtelingen als ze vragen naar de Belgische staatsinrichting. Teleurstellend is dat Geubels met wat publieksparticipatie al liggend een nieuwe wending probeert mee te geven. Veel meer dan de gebruikelijke grapjes en een ironische kaartentruc levert het niet op. De mooie muzikale intermezzo’s daargelaten, slaagt Meubels er niet in het luchtige gebabbel naar een artistiek hoger plan te tillen. Jammer, want hij kan veel meer en beter.

Foto: Dirk Cornelis